Een trotse collegae had tienduizend euro aan sponsorgeld binnengehaald. Ze kreeg schouderklopjes en glom van trots. Ze zocht naar een goede besteding, maar had die niet één twee drie. Een meerdere had wel ideeën om het geld nuttig te besteden, maar zij vroeg of het geld nog even geparkeerd kon worden. Haar baas vertelde dat ze op moest passen, want anders verdween het geld in de grote HU-pot. Dat is dus nu gebeurd en de collegae vindt dit onterecht. Want in het bedrijfsleven, waar onze HU zich zo graag mee meet, zou dit geld wel gereserveerd kunnen worden. Ingeburgerde HU-leidinggevenden geven soms onnodig, maar geoormerkt geld uit, want zij kennen de verdwijntruc.
Een ander voorbeeld, waar uit blijkt dat de HU verre van een commercieel bedrijf is, zie ik regelmatig om me heen. Om zogenaamd te bezuinigen wordt docenten gevraagd allerlei administratieve handelingen te verrichten. Een PNIL(personeel niet in loondienst)-docent vult vaak zijn declaraties niet in, omdat de tijd dat hij daarmee bezig is, beter kan besteden aan zijn freelance werk. Want daar verdient hij vele malen meer mee, dan bijvoorbeeld die gedeclareerde kilometers. Eigenlijk niet eerlijk. Zo kunnen vele Oost-Europees aandoende bureaucratische regelingen uiterst demotiverend werken voor het onderwijzend personeel.
