De hogeschool is niet geschikt voor warhoofden zoals ik. Chaoten als ik vinden het lastig om van die to-do lijstjes af te werken waarbij je ook nog aan een heleboel deadlines moet voldoen.
Ik heb me gedurende mijn hele studieperiode voor alles te laat ingeschreven of ben dingen vergeten te regelen. Ik begrijp ook wel dat het voor docenten en voor ‘het systeem’ vervelend is dat wij studenten niet altijd alles op orde hebben. Het overzicht raakt verloren, I got it. Maar ik verwacht ook begrip van hun, voor studenten.
Ik heb mijn stage last minute weten te regelen hoewel mijn coördinator zei dat het me never nooit zou lukken. Ik zei toen een beetje brutaal, ‘never say never (in gedachten met Justin).’
‘De brutalen hebben de halve wereld’, zei een docent laatst. Vervolgens waren we het erover eens dat dat eigenlijk ook niet helemaal klopt, want dan hebben de bescheiden de andere helft. Ik wil niet alleen maar zeiken, maar ook benoemen dat een paar docenten een speciaal plekje hebben in mijn hart, omdat die mij juist zo goed hebben geholpen.
Ik ben een langstudeerder aan wie is verteld dat ik de school veel geld kost omdat ik er zo lang over doe. Ik heb al eerder over mijn adhd geschreven en over hoe mijn brein werkt, of dus soms niet. Met wat trucjes en vertraging ben ik dan toch bijna klaar.
Ik geef mezelf nog eens mee: laat je niet gek maken Büsra, doe gewoon kneiterhard je best en dan komt het wel goed.
