‘Luister je wel? Dat had ik al gezegd. Ben je dat nou alweer vergeten? Doe niet zo druk! FOCUS!’ Dingen die ik van jongs af aan al regelmatig hoor. Ik ben te enthousiast, te blij, te druk, te luidruchtig, te energiek, te speels, te dromerig, te vergeetachtig, te, te, te…
ADHD. In de volksmond bekend als ‘alle dagen heel druk’, maar de afkorting staat officieel voor Attention Deficit Hyperactivity Disorder. Zoals de naam al zegt een aandachtstekortstoornis met een vleugje hyperactiviteit. Een label dat niet iedereen even goed begrijpt, al denken mensen er vaak al een duidelijk beeld bij te hebben.
Het beeld dat mensen vaak hebben is dat van een erg druk kind, meestal een jongen, die dan ook nog eens stout is. Ja, dat kan ook kloppen, maar lang niet altijd! ADHD komt ook bij vrouwen voor, maar wordt vaak simpelweg veel te laat gediagnosticeerd. Zo kreeg ik pas op mijn achttiende de diagnose. Erg laat en dat heeft veel impact gehad. Want ik ben jarenlang door mijn omgeving afgeremd en begreep zelf niet waarom ik moeite had met dingen die normaal en simpel waren voor andere mensen.
ADHD is meer dan druk zijn en je niet kunnen concentreren. Het is constante onrust in je hoofd en lichaam. Emoties intenser voelen. Voortdurend afgeleid zijn door je eigen gedachten.
Ik kan wat stroefjes zijn in de communicatie. Dingen vergeten, zoals de tijd. Keer op keer de verkeerde bus of trein nemen. Extreem lomp zijn en dingen doen zonder na te denken. Zo heb ik op de tweede dag van mijn schooldag hier in Denemarken een koffiemok omgegooid met een bal in het klaslokaal omdat ik dacht dat het gezellig was om handbal te spelen met een klasgenoot. Gelukkig kon de docent erom lachen. Elke dag bevind ik me weer in een ander avontuur. Achteraf heb ik vaak leuke verhaaltjes om te delen aan de eettafel, maar op het moment zelf kan het erg vervelend zijn.
Ik heb niet altijd even open durven te praten over mijn ADHD. Want de keren dat ik het heb proberen te delen, begrepen mensen me vaak niet. Ze hadden vaak al een beeld en het voelde alsof ik het als excuus gebruikte voor dingen die ik lastig vond.
Nu ben ik op uitwisseling voor een half jaartje met mensen die mij nog niet zo goed kennen. En ik merk dat het opnieuw lastig kan zijn. Als ik weer eens word afgeleid in een gesprek kan ik ongeïnteresseerd overkomen, wat dan trouwens helemaal niet het geval is. Ik probeer uit te leggen dat het echt niet met de ander te maken heeft, maar gewoon met de chaos in mijn hoofd. Met een beetje meer begrip en liefde komen we er wel. Ik hoop dat mensen gewoon niet vergeten dat alle hersenen anders werken.
Want My brain has too many tabs open. Maar hey: broken crayons still color.
