Mijn minor in Denemarken zit er bijna op, nog drie weken en dan ben ik weer terug. Ik leefde maanden op een roze wolk en moet binnenkort weer afdalen naar de echte wereld. Geen zin in.
De tijd vliegt als je het naar je zin hebt (ja, erg cliché). Ik herinner me hoe ik afgelopen zomer met gierende zenuwen aan mijn stage begon. En vijf maanden geleden, de aankomst in Aarhus, mijn thuis voor dit semester.
Ik wil dat deze droom zo lang mogelijk duurt. En ja, dat hoor je bijna alle uitwisselingsstudenten zeggen. Niet omdat het leven niet fijn is back home. Maar hier zit iedereen in hetzelfde schuitje, hebben we alleen elkaar en dat voelt als één grote familie. Normaal squeeze ik niet veel uitjes in mijn week vol deadlines, maar hier doen we dat zowat elke avond. ‘Be your own main character in life’, roepen we elkaar na.
Het werkt natuurlijk ook niet mee dat als ik terug ben, ik weer de schoolbanken in moet en ga afstuderen. Again: helemaal geen zin in. Ik ben trouwens op zoek naar een nieuwe kamer in Utrecht, mission impossible, I know. Of Amsterdam en omstreken, veel is prima. Ik heb nog niets op social media gedeeld en sta nog steeds niet ingeschreven bij de ssh (ja erg dom, had ik vijf jaar geleden moeten doen, maar ik had tot aan Denemarken gewoon een kamer).
Misschien handig als ik mijn reclametekst deel? Wie weet bereikt deze column mijn toekomstige huisgenootjes. Komt ie:
‘Ik ben dus Büsra, als je me beter wilt leren kennen kun je wat columns terug lezen op Trajectum.hu.nl. Ik kan heerlijke curry maken (geleerd in Denemarken) met Turkse rijst (geleerd van mama) en ben altijd bereid om foto’s van je te maken voor al je socialmediakanalen (volgens vrienden, een van mijn specialiteiten). Komt er een kamer vrij bij jou thuis, en lijkt het je leuk om deze gezellige adhd’er, muziekliefhebber en toekomstige documentairemaker aan onderdak te helpen? Benader me dan (alsjeblieft) op insta (@busnako).
