Wat is het toch met al die Karens die me willen ‘bevrijden’ en redden van mijn hoofddoek? Is het dan zó ongeloofwaardig dat ik er zelf voor kies om weg te smelten met 32 graden? Of om mezelf het leven zuur te maken door mijn mooie volle bos krullen niet laten zien? Het is immers zonde om mijn schoonheden niet met de wereld te willen delen, jullie weten niet wat jullie missen.
Het ís niet zo ingewikkeld. Net zoals iemand ervoor kiest om dagelijks op hoge hakken te lopen, kies ik voor mijn hoofddoek. Hij voelt voor mij comfortabel. Hij zorgt er ook voor dat ik me verbonden voel met mijn geloof. Althans, op dit moment. Misschien draag ik ‘m morgen op een andere manier, of helemaal niet, dat gaat niemand wat aan.
Vorige week was het weer raak. Mijn zusje bracht wat lekkers langs bij de buurvrouw – alle MENA-mama’s delen eten met de buurt – en belandde in een bijzonder gesprek. Voor ze het wist stond ze er uit te leggen dat het haar keus was om geen hoofddoek te dragen. En haar grote zus heus niet door onze ouders werd gedwongen om het wel te doen. Elke keer verbaas ik me om de ignorance en het lef van mede-vrouwen in Nederland. Zien wij gesluierde vrouwen er dan echt zo zwak en onderdrukt uit?
Inmiddels zijn mijn emoties bij dit onderwerp wel wat afgevlakt. Ik hoor namelijk de meest bizarre dingen. Vaak lach ik het weg, want het komt meestal niet voort uit onvriendelijkheid of haat. Sommigen zijn oprecht nieuwsgierig, maar pakken het gewoon onwijs onhandig aan. Zo werd me vorig jaar op stage gevraagd waarom ik vrolijke kleuren droeg en andere vrouwen in Amsterdam-West in lange zwarte gewaden rondliepen. What about live and let live?
Het is nobody’s business hoe mijn haar eruit ziet. En ik smelt met 32 graden niet meer weg dan jullie, lieve mensen. We hebben het allemaal teringwarm in een hittegolf. Ik ben deze week weer lekker op het strand te vinden in mijn modest zwempak die mijn huid van de zon beschermt, terwijl de Karens lekker krokant bakken. Joe joe.
