Büsra is student Journalistiek aan de HU.
Ik had vooraf nagedacht over hoe het zou zijn. Was ik in staat om dit alleen te doen? Wat ging ik missen? Ik liet alle gedachten en twijfels toe.
Afgelopen weekend was het dan eindelijk zover. De eerste dag vond ik eerder altijd zwaar. En wat had ik er tegenop gezien alleen te zijn op deze dag. Ik zat deze keer niet gezellig met het gezin aan tafel. En ik zou de katten missen, die schooiden omdat het huis lekker rook naar de hapjes die mijn ouders hadden bereid.
Mijn eerste dag hier was dus compleet anders dan anders. Ik had een dinnerdate met klasgenoten. We hadden om acht uur afgesproken, precies op de tijd dat ik mijn vasten mag verbreken. Enkelen wisten dat ik de ramadan deed, maar de meesten niet. Ik vond het eng om te vertellen en alle aandacht ermee naar mij toe te trekken.
Om acht uur stond ik op het balkon, met een bierglas gevuld met water naar de zonsondergang te kijken. Ik nam het eerste slokje water: onbeschrijfelijk heerlijk. Even vielen al mijn zorgen van me af. Wat deze maand nog komen ging, voelde opeens niet meer zo zwaar aan.
Rond een uur of negen gingen we pas eten. Wraps met haloumi en groenten stonden op het menu: het lekkerste wat ik in tijden had gegeten. We zaten aan een tafel, de ene helft op de grond en de andere helft verspreid over de banken en fauteuils. Eindelijk had ik de moed om het te zeggen. ‘Thanks for tonight. The ramadan started today and normally I would be with my family. Thanks for being here with me and being…’
‘Your family’, eindigde iemand mijn zin.
Op dag twee zag ik mijn gezin, op het scherm. En de katten, die op de achtergrond weer aan het schooien waren. Papa gaf de poes Babi een bordje yoghurt en mijn zusje vertelde over haar werkdag. Zo braken we (ondanks het tijdsverschil) het vasten samen.
De eenzaamheid die ik had gevreesd maakte plaats voor spiritualiteit en rust. En daar draait de ramadan (ook) om.
