Büsra Kondakçi doet Journalistiek aan de HU en schrijft soms een column voor Trajectum.
Canvas, de nachtmerrie van elke student. Ook als langstudeerder voelt de onmisbare studenten-app nog steeds als onbekend terrein. Elke keer als ik de site bezoek of de app open, voel ik van alles door mijn lichaam gieren. Ik zie deadlines niet op tijd en het zweet breekt me uit.
Ik kan er nooit iets vinden. De meldingen komen te pas en te onpas binnen en documenten zitten altijd te goed verstopt. Zelfs slimme docenten die al jaren lesgeven aan de HU weten nog niet eens hoe de ‘inleverbakken’ werken. Ze vergeten ons iedere keer toegang te geven tot hun mapjes.
De systemen vliegen je om de oren en het is een gedoe om alles goed bij te houden in je uppie. Er gaat altijd van alles mis. Je wordt gespamd in je schoolmail, Canvas en sinds corona ook in Teams.
Oh, en niet te vergeten Osiris. Ik heb tot nu toe geen enkel schooljaar gehad waarin ik me zonder gezeik kon inschrijven voor toetsen en cursussen. Ik ben ‘die ene klasgenoot die d’r leven op orde lijkt te hebben en die de rest van de klas aan onze inschrijfdeadlines herinnert’ eeuwig dankbaar.
We struggelen allemaal met de digitale jungle van de HU en de internationale studenten in het kwadraat. Denken ze eindelijk te weten hoe het werkt, is het eind van hun semester in zicht.
Dat was mijn zeik-lijst. De oplossing is geen hogere wiskunde. Geef docenten gewoon eens een Canvas-cursus en ons studenten een duidelijke handleiding. En zet hem niet op Canvas svp.
