In deze serie vertellen studenten en medewerkers over hoe ze het doen: thuiswerken, alsmaar thuiswerken. Vandaag Wilma Scholte op Reimer, lid college van bestuur aan de HU.
Een enthousiaste ‘goedemorgen!’ klinkt uit de speakers van mijn laptop, nog voordat MS Teams het beeld heeft geladen. De bijbehorende brede glimlach van lid college van bestuur Wilma Scholte op Reimer verschijnt op het scherm. ‘Nou, hèhè’, verzucht ze. ‘Je zou toch denken dat je na zeven maanden niet meer verdwaald raakt in Teams! Gelukkig zijn we er.’ Ze positioneert haar laptop en in de achtergrond doemt een geelkleurig schilderij op. ‘Ik heb er zin in. Zeg trouwens maar “jij” hoor, dat vind ik fijner!’
Zit je nu in je werkkamer?
‘Klopt, ik ben er ontzettend blij mee. Hier in huis lopen nog drie kids rond, die allemaal online onderwijs volgen. Oftewel: het is een drukke boel. Ik zou niet weten wat ik zonder dit kamertje moest. Ik heb het fijn ingericht, al zeg ik het zelf. Zal ik je rondleiden?’
Binnen de kortste keren tilt ze haar laptop de lucht in en richt ze haar webcam op de muur. De rondleiding begint bij een kroegenkaart van Amsterdam. ‘Ik verheug me er op om weer naar het café en een restaurant te kunnen gaan.’
Opnieuw verplaatst ze haar laptop en verschijnt er een – licht in het lijstje uitgezakte – oorkonde in beeld. “Erelid van Venae”, luidt de tekst. ‘Hij hangt er nu een beetje zielig bij, maar ik ben hier ontzettend trots op.’
Waarom is deze zo belangrijk voor je?
‘Ik ben tot erelid benoemd dankzij mijn inzet voor deze studievereniging. Ik vond het zo jammer dat er weinig leven in de brouwerij zat daar, dus ik heb geprobeerd voor meer verbinding en reuring te zorgen. Ik zie mezelf als een echt mensen-mens. Het betekent veel voor me dat er op deze manier waardering wordt geuit voor een thema – mensen verbinden – dat bij mij erg hoog in het vaandel staat.’
Hoe is het om nu online deze verbinding te moeten zoeken?
‘Haha, dat is een leuke uitdaging. Ik werkte pas vijf weken op de HU toen duidelijk werd dat iedereen thuis moest gaan werken. Op dat moment onderga je het gewoon, het overkomt je. Toch ging ik al vrij snel denken: hoe kom ik dicht bij de mensen?’
Opnieuw komt de laptop in beweging. ‘Een zakelijke rol vervullen is online namelijk andere koek dan een connectie maken.’ Ondertussen komt het geelkleurige schilderij op de achtergrond steeds groter in beeld. ‘Dit is uit de tijd dat ik nog lekker op pad kon: een doek dat ik op reis in Zuid-Afrika heb gekocht op een marktje.’ Op het doek zijn dansende vrouwen in veelkleurige gewaden te zien. ‘Ik heb het expres hier opgehangen, zodat het zichtbaar is op de achtergrond wanneer ik in een meeting zit. Ik vind het belangrijk dat mensen ook een beetje meekrijgen wie ik ben. Ik hou ervan om nieuwsgierigheid te uiten en het onbekende op te zoeken, dus ik wilde iets op de achtergrond dat als aanknopingspunt voor een gesprekje zou kunnen fungeren. Dat is voor mij een manier om dichterbij mensen te komen.’
Is het werk dat je doet nog steeds plezierig, ook online?
‘Ik vind mijn werk superleuk! Natuurlijk, ik heb ook weleens een mindere dag. Toen ik maandag na de kerstvakantie de deur van mijn werkkamer opendeed, kwamen de inmiddels veel te bekende muren ook op mij af. Toch hebben deze omstandigheden ook veel positieve kanten: ik kan efficiënter werken. Mijn reistijd is beperkt tot twee muisklikken, dat scheelt veel tijd.’
Zal de toekomst ook ‘online’ zijn?
Ze lacht. ‘Dat hoop ik niet! Maar ik denk dat het onderwijs blijvend is veranderd. In deze periode heb ik geleerd dat het onderwijs veel baat heeft bij een goede verhouding tussen fysiek en online. Er is een nieuw bewustzijn gecreëerd, dat ons doet inzien waarom het belangrijk is om elkaar te kunnen treffen in levende lijve: beter een connectie te kunnen maken. We moeten de efficiëntie en toegankelijkheid van het online onderwijs combineren met het menselijke aspect van “naar werk of school gaan”. Die cruciale balans kunnen we alleen vinden wanneer we dat bewustzijn verzilveren en koesteren. Daar gaan we hard aan werken.’
Ook interessant: Dit is waarom studenten vaak niet komen opdagen
