Anton Franken is nu ruim een maand in functie als lid van het college van bestuur van de HU. Na een rondje bellen komen de volgende kenmerken naar voren. Een aardige man, enthousiast, met humor, een goede netwerker, betrokken bestuurder, innovatief, zoekt uitdagingen.
Maar ook: hij is voorzichtig, hoeft niet het hoogste woord te voeren. Werkt eerder op de achtergrond dan dat hij zich profileert of zich opwerpt als een visionair. Bij borrels zal hij niet tot het gaatje doorzakken. ‘Een ambtenaar… maar wel een hele goeie’, zegt iemand .
Franken reageert gelaten op deze typeringen. ‘Kijk, een ambtenaar ben ik niet, maar sommige dingen kloppen wel. Ik ben niet iemand die altijd per se haantje de voorste wil zijn. Maar ik sta wel voor de dingen die ik onderneem. Ik heb best veel complexe reorganisaties geleid, dus ik mag van mezelf zeggen dat ik vasthoudend ben. Ik hou van gezellige evenementen. Maar een borrel bezoek ik om onder de mensen te komen van de instelling en niet om me een stuk in de kraag te drinken. Hahaha.’
Competitie
Meerdere bronnen zeggen dat hij het waardeert als mensen ondernemend zijn en dat hij gelooft in competitie. Dat blijkt te kloppen. ‘Competitie bepaalt dat kwaliteit boven komt drijven’, zegt hij. ‘Het zorgt ervoor dat iedereen op z’n tenen loopt om de beste te zijn. Dat geldt vooral voor onderzoek, waar wetenschappers subsidies of derde geldstromen moeten verwerven. Het geldt in mindere mate voor onderwijs. Alhoewel daar ook steeds meer lijstjes zijn met de beste en slechte opleidingen in het land. Deze transparantie zet druk op de organisatie om zichzelf te verbeteren.’
Voor een uitgebreid interview met Anton Franken zie Trajectum nr 8 – dinsdag 8 oktober in de bakken.
