Een lange grijze haar in mijn baard. Precies in de week dat ik dertig (30!) word. Ai. Aftakeling of een George Clooney momentje? Ik hoop op het laatste. Maar vrees het ergste. Gelukkig was het er maar eentje. Denk ik. Scheren is geen optie. Die baard moet blijven om de illusie van een kin te wekken. Dat wordt elke ochtend spannend. Voor de spiegel. Zoeken. Tellen.
Dertig. Dertig. Dertig. Dertig. Dertig. DERTIG. Eigenlijk doet het me niks. Inderdaad. Van mijn klasgenoten ben ik de eerste. Van mijn externe vrienden ben ik zo goed als de laatste. Same difference. Als er dan op je Wall staat: “Ik doe niks meer onder de dertig”, weet je dat het allemaal wel goed komt. Behalve als diezelfde dame opeens met een potentieeltje van negenenveertig aan komt zetten.
Toen ik negenentwintig was hoorde ik nooit iemand over mannen van bijna vijftig. Ja. Clooney misschien. Maar dat was het wel. Dit weekend kwamen dus een masseur van negenenveertig en daarna Jack Nicholson ter sprake. Jack Nicholson… Die is drieënzeventig!!@!£$£%!1! Is dat de vijver waar ik nu in ronddobber? Mannen van dertig tot en met ergens in de zeventig!?
Het zwembandjesbad. Blubberwater. Grijze haren in het doucheputje. Het waren wel twee blonde godinnen die er mee aan kwamen zetten. Die weten wat de opties zijn. Zou je denken. Het is ook best fijn om blijkbaar niet meer te hoeven concurreren met haantjes van eenentwintig. Kijken wie het hardst danst in Tivoli. Ik ben sowieso geen danser. Kansloos. Nog voor je binnen bent.
Al gaat het nu om geld. Roem. Een baan. En skills. Allerhande skills. Er moet echt gekookt worden. Verse peper en koriander in je keukenkastje. Alsof je er echt verstand van hebt. Er moet straks echt gemasseerd worden. Niet zo maar een beetje duwen en trekken aan schouders. Kan ik. Weet ik zeker. Vast wel. Moet wel. Je moet het lichaam van een blonde godin op voorhand al beter kennen dan zij zelf. De man met ervaring. Owgod. Ik ga me scheren.
