Guns ‘n’ Roses – Chinese Democracy

John Lennon. Janis Joplin. Jimi Hendrix. Alleen hun
afbeelding is al genoeg om een periode te duiden. Gold hetzelfde voor
stemgeluiden, dan zou ook Axl Rose een icoon zijn. De schorre kraai domineerde
in de jaren negentig de rockmuziek als frontman van Guns ‘n’ Roses. De
afgelopen 15 jaar verlieten zijn bandleden een voor een de groep. Rose heeft
het echter al even lang over een nieuw studioalbum. Eind 2008 kunnen we Chinese Democracy dan eindelijk
beluisteren. Uiteraard is er Die Stem. En het moet gezegd: die klinkt nog
altijd even krachtig. Maar de composities die ‘m omkleden, zijn rommelig. Een
samenraapsel van The Darkness, Limp Bizkit, Nine Inch Nails en Meatloaf (!).
Rose – de bende sessiemuzikanten die hij om zich heen heeft verzameld, kun je
geen band meer noemen – is in al die jaren overduidelijk de te varen koers
kwijtgeraakt. Niet dat we Rose doodwensen, maar om uit te groeien tot een icoon
moet je eigenlijk op het hoogtepunt van je roem sterven. Zijn creatieve
aspiraties hadden beter midden jaren negentig het loodje gelegd.