Herman Koch – Het diner

Sinds Joran van der Sloot
weten we hoe blind ouders kunnen zijn voor de misdaden van hun eigen kind. Voor
Het diner heeft Herman Koch dit
gegeven als uitgangspunt genomen. IJzersterk gevonden, helaas is de uitwerking
minder geslaagd. Twintig jaar na zijn briljante debuut Red ons, Maria Montanelli (nog altijd een hit op de boekenlijsten
van middelbare scholen), heeft Jiskefetheld Koch erg zijn best gedaan om weer
eens écht een mooi boek te schrijven. Misschien wel teveel z’n best gedaan.
Zijn normaal vlotte schrijfstijl is ineens wat té literair opgepoetst. Maar wat
vooral stoort is de vorm waarin het boek is gegoten. Driehonderd en twee
pagina’s lang beslaan namelijk maar één avond, waarin twee echtparen dineren om
met elkaar te bespreken wat ze aan moeten met hun criminele kroost. Nog los van
het feit dat het niet erg slim en geloofwaardig is om dit in een openbare
gelegenheid te doen, heeft Koch enorm veel flashbacks en overpeinzingen nodig
om binnen deze vorm toch het totaalplaatje te schetsen. Voor de lezer duurt dit
dinertje daardoor dusdanig lang, dat het eten voor je gevoel al dertig keer
koud is geworden.