Lily Allen – It’s Not Me, It’s You

Eén plaat blijkt genoeg om Lily Allen weer klein te krijgen. Trapte de Engelse straatkat op haar debuut nog tegen alles en iedereen aan, op haar tweede cd It’s Not Me, It’s You vliegen vooral de excuses over tafel. En terecht, want in tegenstelling tot wat Allens albumtitel doet vermoeden, is het de zangeres die haar verontschuldigingen moet aanbieden. De afgelopen drie jaar kwam ze in het nieuws met alles behalve haar platen. Dat gebeurt tegenwoordig wel vaker, maar in Lily’s geval heeft haar muziek daar duidelijk onder te leiden gehad. Op It’s Not Me, It’s You is het gedaan met de sfeervolle omlijsting van ska-orgeltjes en feesttoeters. Daarvoor in de plaats horen we een synthesizer-sound die doet denken aan damesgroepjes van eind jaren ’90. En dat kunnen we nog geen retro noemen. Wanneer het dan ook nog eens schort aan haar vlijmscherpe teksten (Him daargelaten, een geinige variant op Joan Osborne’s evergreen ‘(What If God Was) One Of Us’), rest maar één conclusie: It’s Not Me, It’s You.