Zestig jaar creatieve therapie

Dinsdag 7 november, feest bij creatieve therapie. De opleiding bestaat zestig jaar en dat wordt gevierd aan de Hooglandse weg waar de opleiding sinds 1984 is gezeteld. Het lokaal met piano’s en een drumstel is vanmiddag gevuld met een druk kletsende menigte. De koffie met cake, borrelnootjes en glazen frisdrank vinden gretig aftrek. Docente Bettina Hermelink (54) kijkt naar het videoscherm. Daar prijkt al enkele minuten ‘Middeloo’,  de vroegere naam van de opleiding creatieve therapie.  
In een miniconferentie in Amersfoort blikken docenten en oud-docenten terug op zestig jaar creatieve therapie (CT). Het lokaal waar de ceremonie plaatsvindt, is een oefenruimte voor muzikanten en toneelspelers.
Muziek van Mozart klinkt door de zaal. Docenten Karel en Kees, beter bekend als K2, zijn achter de piano’s gekropen. ‘Waarom hebben we nou voor Mozart gekozen? Middeloo begint ook met een M’, legt één van de docenten uit. ‘Bovendien zijn ze allebei jarig. Middeloo is zestig geworden, Mozart 250 jaar. Tja, het verschil moet er zijn.’   
Waarom deze dag georganiseerd is? ‘We moesten gewoon weer aan onszelf aandacht besteden,’ zegt Hermelink. ‘De mensen van buitenaf dachten dat we weg waren, maar dat is niet zo.’
Wie wel weg blijven vandaag zijn de studenten. ‘Ze hebben ook helemaal geen boodschap aan zo’n jubileum’, zegt docent Guido de Wijs. ‘Dat boeit niet. Ze zitten maar vier jaar op de opleiding. Dus vieren we het met oud-collega’s en de huidige lichting docenten.’
Toch laten studenten zich niet helemaal onbetuigd. Twee verzorgen de laatste performance van de middag. Eén student slaat een ritme aan op de drums, de andere deelt kleine instrumenten uit aan het publiek zoals een rasp en Maracas. Binnen enkele minuten ontstaat een spontane jamsessie.  
‘Daarom is het ook zo’n leuke opleiding’, zegt De Wijs lachend. ‘We leren studenten hier om gebroken en getraumatiseerde mensen weer op gang te krijgen. Je krijgt te maken met veel pijn en verdriet. Je moet daar niet bang voor zijn. De studenten zijn erg creatief en sympathiek en erg leuk om mee te werken.’
Hermelink wordt aan het einde nog even in het zonnetje gezet voor het werk dat ze de afgelopen 25 jaar heeft verricht voor de school. In de afgelopen periode heeft ze veel zien veranderen. ‘De opleiding was in de jaren ’80 nog een beetje vaag’, vertelt de jubilaris. ‘Er bestond in het begin zelfs geen lesprogramma waardoor ik de muzieklessen naar eigen inzicht mocht invullen. Ik had een hele andere achtergrond dan de meeste andere docenten. Had het conservatorium gedaan en werkte als pianolerares in Bunnik. In 1981 struikelde ik eigenlijk in deze school. Een aparte periode. En vandaag zag ik de afgelopen 25 jaar als een flits voorbij komen.’       
Errol Parinussa