Columniste Noah Moeys studeert Journalistiek aan de HU en Liberal Arts & Sciences aan de UU. Voor haar journalistiekstage verblijft ze in het Amazonegebied. Haar belevenissen deelt ze iedere veertien dagen op de site van Trajectum. Vandaag: altijd maar weer dat gefluit op straat…
Onderweg naar mijn interview met een Nederlandse sjamaan hoor ik het. Fiet fiew. Nee! Voor de zoveelste keer deze reis wordt er naar me gefloten en inmiddels ben ik het beu.
Machismo. De man is de baas, de man levert commentaar op de vrouw en de mening van de man is veel belangrijker. Heel normaal, vindt iedereen hier. Ook al zijn er volgens de wet geen verschillen tussen de seksen, in de praktijk gaat het er anders aan toe. Vrouwen – en dan vooral in de indianendorpen – vragen toestemming aan hun man om naar vriendinnen te gaan, zich te wassen bij de rivier of gewoon om even het huis te verlaten. Toen ik wilde meedoen aan een voetbalwedstrijd werd ik raar aangekeken. Een vrouw, meedoen met de mannen? Die gekke gringa, die is niet goed bij haar hoofd.
Maar het machogedrag gaat verder. Meerdere malen heb ik me onveilig of oncomfortabel gevoeld, simpelweg door een vrouw te zijn. Ik lieg dan dat mijn zogenaamde vriend om de hoek op me wacht of dat ik drie kinderen heb die altijd huilen, gewoon om een beetje af te schrikken.
Af en toe krijg ik het idee dat het gedrag van de vrouw het in stand houdt. Toen ik uitging in deze junglestad Iquitos en de band Explosión kon aanschouwen, stonden de schaars geklede achtergrondzangeressen al twerkend seksgeluiden te maken. Volgens een Peruaanse vriendin zijn ze naast danseres ook prostituee, want “met alleen dansen kom je er niet”. Zijzelf hoort het niet eens meer als er naar haar wordt gefloten op straat.
Zo ver ben ik helaas nog niet. Iedere keer voelt het alsof ik mijn reactie moet inslikken.
Fiet fiew, klinkt het opnieuw achter me. Zelfs in deze buitenwijk van Iquitos kom ik er niet vanaf. Wanneer ik opnieuw hetzelfde gefluit hoor, vind ik het meer dan tijd om een statement te maken. Woedend draai ik me om met mijn middelvinger in de lucht. Nu gaat het gebeuren! Ik laat ze zien hoe het zit!
Verbluft staar ik naar de lege straat.
Waar komt in vredesnaam dat gefluit vandaan? Langzaam verplaats ik mijn blik omhoog en zie ik de dader tevreden op een tak zitten.
Een gifgroene papagaai staart me scheel aan en neemt dan een hap van een bes. Onder de indruk van mijn strijdlustigheid is hij absoluut niet.
