Olivier Kikkert studeert Journalistiek aan de HU en schrijft columns voor Trajectum.
Ik voel me voor het blok gezet: ga ik naar school of laat ik mijn wekker lopen en volg ik de colleges onder mijn warme dekbed? Door de stakingen van het streekvervoer zijn de lessen deze week ook online.
Tijdens corona miste ik werkelijk alles aan het gehele concept ‘naar school gaan’. De ochtenddauw op de landschappen waardoor de trein passeerde, de gesprekken met mijn klasgenoten, de geur van docenten, en zelfs de automaatkoffie. Ik stopte zelfs een jaar met studeren, want ik dacht: hier steek ik niks van op.
Nu covid verleden tijd is, gaat alles zoals vanouds. De treinen in de ochtendspits zitten vol, sommige lessen lijken oneindig lang te duren, en ik drink elke pauze weer goedkope bakkies pleur.
Begin deze week kreeg mijn klas van meerdere docenten ongeveer dezelfde mail. ‘De lessen gaan gewoon door, maar voor de diegenen die wegens de stakingen niet aanwezig kunnen zijn is er een livestream. Stuur wel een mailtje bij afwezigheid!’ Hun begrip was te prijzen.
Mijn daadkracht werd op de proef gesteld. Want veel NS-treinen bleken gewoon te rijden en er waren bussen naar de HU. Daarnaast heb ik altijd wel een auto die ik kan lenen. Al met al genoeg mogelijkheden voor mij om de campus te kunnen bereiken.
Er volgde een innerlijk gevecht met allerlei non-argumenten. Als ik thuisbleef zou ik in de bespaarde reistijd alvast boodschappen kunnen doen, werken aan verslagen, en daarna naar de stad gaan met vrienden. Tevens zou ik de benzinekosten besparen.
U ziet het wellicht al aankomen: ik bleef op mijn kamer. Ik werkte niet vooruit en deed geen boodschappen. Ik vertrok in de avond wél richting de stad. Kortom: een echte student.
