Afgelopen week overleed Henk Hofland, een voorbeeld voor columnisten. Hij ondertekende met H.J.A. Hofland, of met S(amuel) Montag. In 1999 werd hij uitgeroepen tot Journalist van de Eeuw en in 2011 kreeg hij de P.C. Hooftprijs. In de jaren vijftig ontmoette hij Jan Vrijman, die behalve filmer ook jarenlang columnist was bij Het Parool. Wat Arnon Grunberg met zijn Voetnoot dagelijks in de Volkskrant doet, deed Vrijman onder het pseudoniem Journaille in Het Parool. Hij was mijn voorbeeld voor het schrijven van mijn blogs. Iedere dag tussen de 200 en 210 woorden. Dat vind ik ook een fijne lengte voor een blog.
In eigen beheer heb ik mijn eerste 365 blogs in een pocketboekje uitgebracht met als titel Penseelstreken. Elke blog paste precies op één pagina. Ik heb die lengte tot nu toe volgehouden. Binnen drie minuten heb je zo’n blog gelezen.
Maar nu, met die nieuwe lay-out van de Trajectumsite, zien die 200 woorden er op een scherm zo lullig uit. Ik ben gaan googelen: ‘lengte column’. Hoewel niet elke schrijfgoeroe hetzelfde zegt, komt het toch neer op 250 tot 700 woorden. Bij Metro vragen ze lezers om columns te schrijven van 400 woorden; als ze ‘m plaatsen krijg je honderd euro. Een aardige vond ik: Don’t worry about the word count, worry about making your words count.
Nu zit ik al over die 200 woorden. Volgens een onderzoek is de ideale leestijd voor een blogpost 7 minuten. Behalve leestijd en de lengte geven die goeroes ook meteen tips. Lijstjes schijnen het goed te doen. Het wordt snackable content genoemd. Enkele van die tips: begin overrompelend, eventueel met een anekdote uit je eigen leven, let op voor wie je schrijft en in welk medium, wees onderscheidend en persoonlijk, neem een afgebakend onderwerp en eindig met een pakkende uitsmijter.
Zo pakkend is deze niet, maar het aantal woorden van mijn blogs of columns wordt maximaal 400 en de leestijd wordt verlengd naar ongeveer vier minuten.
