Columns

De kroon op de avond

Willem Spork

De maandelijkse column van Willem Spork, student Journalistiek. Ditmaal: nemen we de bus? Of maken we wat mee?

‘Nog 19 minuten, dan komt de bus’, zeg ik terwijl ik naar mijn vrienden kijk.

Als je in Utrecht woont en na een leuke avond de bus wilt pakken, kom je soms bedrogen uit. Na een uurtje of twaalf lijken de bussen ineens minder vaak te rijden en moet je een eeuwigheid wachten tot je naar huis kan. Laat wachten nou net iets zijn waar ik echt vernietigende jeuk van krijg. Gelukkig is het de eerste zomeravond van het jaar en sta je niet te vernikkelen van de kou, maar toch doe ik alles liever dan hier stilstaan. ‘Laten we gewoon naar de volgende bushalte lopen en dan zien we daar wel weer hoelang we moeten wachten.’

De volgende halte is om de hoek, dus we nemen het risico voorbij gereden te worden. Onderweg komen we een rij paaltjes tegen en ik, durfal die ik ben, vind het een goed idee zo’n ding te bestijgen en over te springen naar de volgende. Ik neem het volgende paaltje goed in me op. Kijk nog even naar de afstand. Zak door mijn knieën en waag de sprong. Een seconde van euforie terwijl ik in de lucht hang. Mijn voet raakt het paaltje en verliest net zo snel weer zijn grip. Iedereen lachen. Ik pijn en schelden. De rest lacht nog harder.

‘Hé, kijk nou! De bus komt over 12 minuten.’

We besluiten maar gewoon naar huis te lopen. Al is het in mijn geval meer strompelen, maar na een stap of twintig trek ik het wel weer. ‘Als we in de bus zitten, gaan we alleen maar op onze mobiel kloten. Nu maken we nog wat mee’, lacht een vriend. We grappen wat door en onderweg komen we dingen tegen die we nog nooit hebben gezien. Fijn hoe een stukje wandelen de kroon kan worden op je avond.

Aangekomen bij huis kijk ik op het bord: ‘Bus 3, nog 1 minuut.’