Columnist Willem Spork geloofde eerst niet dat zijn studententijd de leukste tijd van zijn leven zou kunnen zijn. En nu?
Deze column verschijnt ook in de papieren editie van Trajectum,14 maart 2017.
‘Je studententijd is de leukste tijd van je leven’, zei mijn moeder toen ik nog jong was. Ik geloofde daar helemaal niks van. Ik vond het vreselijk om naar school te gaan. Ik had het drukker met kletsen en de fascinerende buitenwereld achter dat grote raam van de klas. Ik werd verplicht dingen te leren die me eigenlijk niet zo boeide. Mijn Cito-score was prima, ik kon naar het gymnasium. De juf dacht daar anders over en zorgde dat ik een stuk lager terecht kwam. We lagen elkaar niet zo lekker, omdat ik ‘een vervelende wijsneus’ was. Juf, dat ben ik nog steeds.
Zij was van mening dat ik niet helemaal spoorde en er werd een afspraak gemaakt bij een psycholoog. Een paar uur zat ik in een kamer met drie camera’s die filmde hoe ik puzzels maakte. Achteraf bleek dat ik hoogbegaafd ben en ik inderdaad een wijsneus ben. Kan ik ook niks aan doen. Het klinkt leuker dan het is. Je komt nogal vaak met jezelf in de knoop. Al snel kwam ik erachter, na drie middelbare scholen te hebben versleten, dat het helemaal niks voor mij was. Een berg ongemotiveerde kinderen, die voor de lol vechten, waren niet mijn type mensen. Ik deed nog kort een mbo1-opleiding en rondde die versneld af, zo had ik tenminste nog iets. Ik begon ‘maar even’ een eigen bedrijf, althans zo dacht ik er toen over.
Nu, jaren later en een faillissement rijker, ben ik blij dat ik mag studeren. Het duurde lang. Het was zwaar. Tranen vloeide rijkelijk toen ik de uitslag van de 21+ toets kreeg en bleek dat ik naar het hbo mocht. Eindelijk een opleiding waar mensen wel gemotiveerd zijn om te studeren, sommige dan. Mijn moeder had al die tijd gelijk en dat besef ik me pas na jaren vechten. Dus schrijf dat paper, geniet in de schoolkroeg, ga op kamers en deel je condooms met huisgenoten, want je studententijd ís de leukste tijd van je leven.
