Het zijn net verdwaalde vlotten uit een mislukt survivalproject. Drie stuks dobberen op de sloot naast het gebouw aan Padualaan 101. Kettingen, vastgebonden aan de kade, moeten voorkomen dat de stukjes grond naar de Camebrigdelaan drijven.
Eilandjes waar eenden en hun kroos kunnen uitrusten? Geen eend te zien. Krijgen we naast moswanden ook drijvend groen? ‘Voor elk nieuw gebouw, één nieuw groen vlotje’, als idee van een beleidsmaker…
Ja, dat is het. We kijken naar zogenaamde ‘drijvende tuinen’. Deze worden vaak toegepast in stedelijke wateren zoals vijvers of sloten. En ze verhogen de biodiversiteit. Prettig voor vogels, vissen en insecten.
De begroeiing op de eilandjes oogt alsof ze midden in een hittegolf is geplaatst. Bruin, dor en snakkend naar water. Toch gek, droogte in een sloot. Maar dat is in orde: in de beginfase zien ze er vaker wat kaal of droog uit. Geef ze wat tijd.
Wie door het raam kijkt, de foodcourt in, ziet een optische illusie. Door de reflectie lijkt het alsof de stoeltjes en tafeltjes naast Hoi Anh langzaam onder water verdwijnen. Een optische illusie. Of een subtiele waarschuwing: iets met klimaatverandering, een stijgende zeespiegel en natte voeten…
