Podcast

Docent Alma Mustafić in een uitverkochte schouwburg

Foto: Boy Jonkergouw Producties

Het gebeurt niet dagelijks dat een HU-docent in een uitverkochte schouwburg speelt, tussen bekende acteurs als Jolijn Henneman, Mike Weerts en Karen Sibbing. We hebben het over Alma Mustafić. Onderzoeker en expert op het gebied van genocide.

Veertien jaar was ze, toen haar vader vermoord werd tijdens de genocide in Srebrenica. Haar verhaal vertolkt ze in het toneelstuk ‘Gevaarlijke Namen.’ Het stuk gooide hoge ogen in verschillende recensies. Gisteravond stond ze voor een uitverkochte zaal en het publiek liep sprakeloos of zachtjes snikkend de zaal uit.

Onze redacteur Rachel Kloek gaat met Mustafić in gesprek over de voorstelling, de volkerenmoord in 1995, Dutchbat, haar jeugd en haar verontwaardiging over wat er gebeurd is.

Montage: Lisa de Vries
Alma Mustafić en Rachel Kloek op PL 101

Over de voorstelling

Terwijl de namen van alle slachtoffers op de achtergrond voorbij komen (na een uur zijn we pas bij de letter ‘b’) worstelen de ouders van de veertienjarige Alma met de vraag of ze zullen vluchten of hun huis zullen beschermen. ‘Dit is Europa, mensen gaan hier op vakantie, ze laten ons toch niet stikken?’, roept vader uit. We weten allemaal hoe dit afloopt.

Mustafić loopt langzaam naar de voorkant van het podium: ‘Vind jij het een goed idee om iemand te vermoorden?’ vraagt ze een paar keer. Ze richt zich tot het publiek, dat zijn adem inhoudt.

Net als het verdriet of de woede je dreigt te overmannen, maakt iemand een grap en halen we lachend opgelucht adem. De cello is rauw, de videobeelden indringend en Jolijn Henneman zingt meeslepend en loepzuiver.

Het zusje wordt geboren, terwijl de vijand dichterbij komt. ‘Die winter keek ik honger voor het eerst in het gezicht.’ Het gezin huilt, maakt zich kwaad en houdt zielsveel van elkaar. De kleine Alma luistert popmuziek, draagt Levi’s en stelt vragen die niemand kan beantwoorden.

Na een hartverscheurend slot weet iedereen dat het stuk is afgelopen. Niemand klapt. We zijn te aangeslagen. Drie doodstille minuten later barst het applaus los. Een staande ovatie, die eindeloos lang duurt.

Er zijn nog kaarten beschikbaar.

Foto: Boy Jonkergouw Producties

Ook interessant: Onderzoeker Alma Mustafiç over diversiteit: ‘We stoppen minderheden in hokjes om ze vervolgens te “empoweren”‘