Kroegje in Den Haag. ’s Avonds laat, echt gebeurd.
“Ging goed vandaag hé?”. “Heel goed. Zoals we al dachten. Beetje verbaal brutaal en ’t gaat niet meer over de inhoud”. “Ja man, die kamerleden zijn zo fijngevoelig, ’t zijn net chihuahuas”. “Altijd beter dan een bedrijfspoedel, toch?”.
Er wordt tussendoor veel gelachen. Ik versta niet alles, maar op een gegeven moment slaat de ernst toe. Ik spits m’n oren.
“Morgen wordt wel even andere koek, dan is ’t jouw beurt om op al dat gezever een antwoord te geven”. “Vergeet niet dat ik al jaren de beste debater van Nederland ben. Maar inderdaad, een beetje hulp kan nooit kwaad”. “Ik heb een idee. Op een gegeven moment reageer jij badinerend op iets dat ik zeg. Je zegt bijvoorbeeld zoiets als ‘ach’ en dan zeg ik tegen jou ‘doe toch eens even normaal, man’ en dan zeg jij ‘doe zelf even normaal’, of zoiets”.
“Geweldig”, schaterlacht en schouderklopt de ander. “Lekker studentikoos. Wat zullen de geachte kamerledenchihuahuas toehappen. En weg is de inhoud weer”. “Eigenlijk zijn we best wel geniaal, wij samen”. “Mee eens, mee eens, ouwe gedoogmakker. Maar nu even iets anders. Ik zie dat je nogal wat uitgroei hebt, ’t wordt tijd dat je je haar weer verft”.
“Ga je je nu ook al met m’n haar bemoeien? Doe toch een normaal, man”.
