Vorige week werd ik geïnterviewd voor De Paduaan, het tijdschrift van de faculteit Media en Communicatie. Het idee was om ‘de mens achter de docent’ te laten zien.
De hoofdredactrice (en student Journalistiek) herself, Anouk, en fotografe Geke (oud-student van de opleiding CMD) reisden op hun eigen verzoek af naar de Betuwe, alwaar we een uur lang aan mijn keukentafel spraken over mijn leven en vooral ook over mijn herinneringen aan míjn tijd op de School voor Journalistiek.
In Anouk zag ik al snel mezelf, zoals ik dertig jaar geleden was; een ambitieuze, spontane, nieuwsgierige studente die weinig had met hard nieuws, maar des te meer met ‘de mens’, met de ‘zachtere journalistiek’, met verhalen die je in tijdschriften kunt lezen.
Ik vertelde Anouk dat het mij vroeger nogal frustreerde dat je op school als minder werd gezien als je niet voor de krantenjournalistiek koos, maar meer de kant van de human interest op wilde. Dat ik mijn tweede stage liep bij twee correspondenten in Kaapstad, dat ik van daaruit allerlei verhalen schreef en verkocht aan Nederlandse tijdschriften, maar dat hier door het correspondentenpaar nogal denigrerend over werd gedaan. Journalistiek, dat was schrijven voor kranten (zij) of werken voor Radio 1 (hij).
Door Anouk werd ik even teruggeworpen in de tijd. Die nacht droomde ik van mijn jaren op het ‘journalistenschooltje’, toen nog aan de Ravellaan. Ik zag mijn klasgenoten voor me: de altijd opgewekte Jelle Visser, nu nieuwslezer bij de NOS (Radio 1), de bijdehante Sander van den Eeden, nu producent bij BNNVARA, het lachebekje Nanda Roep, nu kinderboekenschrijfster, de betrouwbare Erik Mouthaan, nu Amerika-correspondent van RTL. En ik zag mezelf op school mijn eerste tijdschriftconcept presenteren aan de erudiete en ons helaas veel te vroeg ontvallen Martin van Amerongen (toen hoofdredacteur van De Groene Amsterdammer).
Bij het ontwaken dacht ik aan Anouk. Aan hoe zij zo vol passie vertelde over haar liefde voor het tijdschriftenvak. Aan hoe zij zich niks aan leek te trekken van de vooroordelen (die nog steeds bestaan). Aan hoe zij zo zeker weet welke kant ze op wil. En even was ik heel trots. Op haar. En daarmee ook een beetje op mezelf.
Ook interessant: Video: Wat vinden studenten van de korting op collegegeld?
