Huib de Zeeuw is docent aan de opleiding Journalistiek. Zijn column verschijnt om de week bij Trajectum.
Soms lukt het niet om de actualiteit in te passen in de lessen. Dat voelt vreemd. Zeker als mijn eigen stad zo ongeveer in brand staat.
Het liefst had ik in de afgelopen weken met studenten zoveel mogelijk verschillende media bekeken, beluisterd en gelezen over de rellen in Amsterdam en vragen gesteld als: welke bronnen worden opgevoerd? Welk perspectief wordt gehanteerd en welke informatie mis je nog?
Toch deed ik het niet.
Projectweek Tijdschrift was net gestart. Na een korte kennismaking met mijn eerstejaarsklas vroeg ik welke tijdschriften ze lazen. Niet veel. ‘Bij de tandarts, telt dat ook?’ Een paar andere noemden: Quest, National Geographic, Linda Meiden en het Volkskrant Magazine van hun ouders.
Het bijzondere is dat studenten wél heel graag zelf een tijdschrift bedenken, ontwerpen, de artikelen schrijven en foto’s maken. En dat in krap twee weken tijd.
Discussie over het thema was er nauwelijks. Een muziektijdschrift; dat ging het worden. En met een intrigerende titel: Dissonance. Hoe de klas er precies op kwam, weet ik niet meer. Maar zoals een studente uitlegde: ‘Het mag botsen, we willen geen tijdschrift over één muziekstijl.’
En het lukte ook. Met verhalen over punkmuziek, hiphop, techno, house, raw style, moderne jazz en klassieke muziek komt bijna elk genre voorbij.
Dit had ik niet verwacht. De klas heeft me enorm verbaasd met hun brede interesse en kennis in muziek, hun talent voor fotografie en vormgeving. Zonder dat ik daar ook maar iets aan heb bijgedragen.
Toen ik in de derde les een proefversie uitprintte en de pagina’s op de muur plakte, zag ik trots in de ogen van de studenten. ‘Wow, dit hebben we maar mooi gedaan’.
De projectweek voelt dan ook als een les voor mij. Ik richt me vaak op de inhoud en wat minder op het groepsproces. Hier leer ik me als docent meer op de achtergrond te houden en de actualiteit te laten voor wat het is. Dat komt nog wel aan bod.
