Onze student-columnist Xander vertelt iedere veertien dagen over wat hij meemaakt en bedenkt. Ditmaal eerlijk over thuisblijven: ‘Lentezon, I don’t care, ook niet in de megafijne tuin van mijn ouders… Is dit nu de kern van mijn persoonlijkheid?’
Iedereen gaat op zijn eigen manier om met het leven binnenshuis. ‘De creativiteit bloeit op’, hoor ik mensen zeggen. En dat lijkt inderdaad zo. Ik zie dj’s die live dansbare plaatjes voor thuis draaien en krijg een thuissportschema op maat van een fysiotherapeut op Instagram.
Dat is toch prachtig? Als zij dit nu ook doen, terwijl het niet hoeft, terwijl het niet eens echt kan… dan hebben ze echt hun roeping gevonden.
Je zou kunnen zeggen dat een situatie als deze je ware aard naar boven brengt. Dat geldt helaas ook voor doemdenkers op Twitter en hun ‘bewezen’ theorieën. Ook zij moeten in de normale wereld werken voor hun geld. Maar nu hebben ze alle tijd en energie om hun onzin rond te bazuinen.
Wat blijft er dan van mij over? Niet zoveel. Je zou denken dat ik al deze tijd en ruimte aangrijp om eindelijk een paar boeken te lezen. Want dat wilde ik zo graag. Of dat ik inmiddels genoeg columns en ideeën heb opgeschreven om een jaar lang te publiceren. Want dat vind ik geweldig om te doen. Normaal gesproken ja.
De realiteit is anders. Ik installeerde een aantal games uit mijn tienerjaren en wilde eigenlijk niets anders doen. Lentezon, I don’t care, ook niet in de megafijne tuin van mijn ouders. Met veel moeite sleep ik mezelf af en toe achter de camera voor de zoveelste videocall via Microsoft Teams.
Is dit nu de kern van mijn persoonlijkheid?
Nee, besluit ik nu. De kern van mijn persoonlijkheid ligt gewoon niet in een stationair bestaan. Dat ligt in het halen van energie uit heel veel sociale interactie. In de bewondering voor het oplossen van de metershoge raadsels die de klimsport te bieden heeft. In het genieten van discussies over gevoelige onderwerpen met klasgenoten.
De thuisquarantaine lijkt niet veel meer te bieden dan de afwezigheid van dingen die ik zo graag doe. En dat maakt me niet de productieve en creatieve geest. Het voelt deprimerend. Maar het bevestigt tegelijkertijd de extreme luxe en vrijheid van mijn gewone leven. Laat ik deze leegte dan maar vullen met het opfrissen van mijn waardering en dankbaarheid.
PS: als je nu gewoon thuiszit, ben je een held, toch?
