Vrijwel onopgemerkt zijn de eerstejaars begonnen aan de HU. Wie zijn ze? Welke keuzes maken ze en waarom? Plus: leren ze elkaar nog een beetje kennen? Trajectum stelt voor: onze nieuwelingen.
In deze eerste aflevering: Cristina Radelescu, 19 jaar oud, bouwt sinds drie weken haar leven op in de gloednieuwe stadsoase in Kanaleneiland. Naast een nieuwe stad in een onbekend land, begint ze ook aan een nieuwe opleiding: Creative Business aan Hogeschool Utrecht.
‘Ik heb altijd al geweten dat ik in het buitenland wilde gaan studeren’, vertelt Cristina. ‘Ik ben opgegroeid in een mooie stad in Roemenië, Transsylvanie.’ Met een knipoog vertelt ze hoe ze ‘praktisch naast het kasteel van Dracula woonde.’
‘Het was echt een culturele broedplaats en ik heb er veel kostbare vriendschappen opgebouwd.’ Toch vormde het schoolsysteem een grote pushfactor voor haar. ‘Ik wil écht iets leren, ik wil een uitdaging.’
Als klein meisje conformeerde ze zich nog aan een meer conventioneel carrièrepad – dokter, architect of dierenarts. Maar van dat droombeeld is tegenwoordig weinig over. ‘Ik wil iets doen in de muziekindustrie, ik weet niet precies wat. Wat ik wel weet, is dat muziek mij gelukkig maakt en dat gevoel ga ik achterna.’
Naast indie, techno en elektromuziek gaat haar ‘hart huppelen’ van onder andere foto- en videografie. ‘Mijn cameraapparatuur is toch wel de beste investering die ik heb gedaan.’
De lichte twijfel in haar stem duidt ze niet veel later: ‘Iedereen vind het altijd een oma-activiteit, maar ik kan ook zo genieten van haken!’, zegt ze terwijl ze enthousiast gebaart. ‘Lekker rustgevend is het.’
Als ze iets kon veranderen in de wereld, dan zou ze het wel weten, ‘Ik zou direct bij iedereen een gen in laten bouwen waardoor iedereen gewoon een beetje lief tegen elkaar deed. Van nature het beste willen, ook voor iemand anders. Zoveel problematiek in de maatschappij zal zich volgens mij oplossen als mensen gewoon liever tegen elkaar deden.’
Volgens Cristina heeft ze – tegen verwachting in – al veel mensen leren kennen: ‘Ik dacht dat het heel erg moeilijk zou gaan worden, maar eigenlijk gaat het erg vlug.’
Misschien dat ze juíst dit jaar zich wel bij een studentenvereniging zou willen voegen. Maar dan één waar kunst en creativiteit centraal staat. ‘Stom zuipen tot je een ons weegt, dat lijkt me niet per se wat.’
Iedereen zit nu in hetzelfde schuitje en mensen moeten meer moeite doen om elkaar te leren kennen, beaamt ze knikkend. ‘Gelukkig wíl iedereen nieuwe mensen leren kennen. Zolang die wil er is, komt het goed. Ook als het onderwijs voornamelijk online is.’
‘Stiekem ben ik vanbinnen een enorme introvert, maar vanbuiten lijk ik erg extravert,’ vult ze aan. ‘Ik denk altijd maar zo: Leef in het moment, want dat kun je nooit herbeleven en als dat wel kan, dan zul je niet dezelfde zijn. Die gedachte is mijn motivatie om toch elke dag nieuwe mensen proberen te leren kennen en nieuwe dingen te ontdekken.’
