Trajectum stelt in deze serie een aantal eerstejaars voor. Wat willen ze, waar dromen ze van, leren ze elkaar en het studentenleven kennen?
Aflevering 7: In het achtste levensjaar van Zoey Mavrofridou (17) werd de Griekse zomerzon ingeruild voor het Hollandse herfstweer. Na nog een aantal verhuizingen woont ze inmiddels vijf jaar in Utrecht, samen met haar familie. Hier heeft ze ‘gelukkig’ een hele leuke kring aan sociale contacten. Dit studiejaar begon ze aan haar opleiding Verpleegkunde en is haar studentenleven anders dan verwacht: ‘Er is weinig sociaals aan. Je kunt studeren wel heel letterlijk nemen nu, ik zit bijna alleen maar met mijn neus in de boeken.’
Hoewel ze wist dat het studentenleven waarschijnlijk anders uit zou pakken dan gedacht, heeft dat haar niet tegengehouden de boeken in te duiken. ‘Ik wilde mezelf niet toelaten een tussenjaar te nemen. Dat zou niet bij één jaar gebleven zijn en dan begin ik nooit meer aan studeren’, zegt ze stellig. Ondanks de beperkingen van de huidige corona-omstandigheden staat ze nog steeds honderd procent achter deze keuze: ‘de stof is zó interessant’, zegt ze met grote ogen. ‘Dit houd ik mak-ke-lijk vol de komende vier jaar. Mits er iets meer leven in de brouwerij komt’, voegt ze later toe. ‘Vier uur in de week les op school is mij echt te weinig.’
Een pandemie kan de verpleegkundige in spe dus niet van haar carrièrepad doen afwijken. ‘Afgeschrikt ben ik door dat virus zeker niet. Ik denk dat het me alleen maar zekerder heeft gemaakt van mijn keuze’, stelt ze. ‘Het is nu zo duidelijk dat we nergens zijn zonder de zorg, daar wil ik ook deel van uitmaken.’ Volgens Mavrofridou is ‘mensen kunnen helpen’ haar grootste motivator om de zorg in te gaan. ‘Begrijp me niet verkeerd, ik geloof dat iedereen elkaar op veel verschillende manieren kan helpen en dat ook doet. Toch ben je als verpleegkundige in staat iets te betekenen voor mensen op het moment dat ze op hun aller kwetsbaarst zijn.’ Dat vindt Mavrofridou erg bijzonder.
Hoewel ze inmiddels een studieritme gevonden heeft, was het wel even schakelen van een lange zomer naar het studentenleven. Deze zomer bracht Mavrofidou door op Vlieland, waar ze op een camping werkte en deel uitmaakte van de zogenaamde ‘pleeploeg’. ‘Het was hard werken. Acht uur per dag, vijf dagen in de week wc’s-schrobben’, zegt ze met een lach. ‘Dat voel je in je lijf aan het einde van de rit.’
Maar het was niet eens het harde werken dat de overgang van zomervakantie naar studeren moeilijk maakte. ‘Op het eiland waren we gewoon altijd samen: kampvuurtjes op het strand, spelletjes spelen. Dat mis ik nu.’
Gelukkig heeft de enthousiaste brunette genoeg hobby’s waardoor ze kan ontsnappen aan het studeren. Naast fervent sporter – ze doet onder andere aan basketbal, schaatsen, fietsen én snowboarden – kan ze goed overweg met een ‘dapostar’. Mavrofidou vertelt hoe ze deze stervormige doek tollende houdt op haar vingertoppen. ‘Je kunt er allemaal trucjes mee doen’, vertelt ze terwijl een filmpje laat zien hoe de doek vliegensvlug tollend van de ene naar de andere hand vliegt. ‘Als ik dit doe op muziek, dan kan het heel meditatief werken voor mij.’
Er zit alleen één nadeel aan de hobby: ‘Je wordt nog weleens aangezien voor pizzabakker’, zegt ze met een knipoog.
Lees ook: Eerstejaars Josse is zelfverklaard ‘balkon gymdocent’ en ‘apres-ski leraar’
