Büsra Kondakçi is derdejaars student Journalistiek en haar column verschijnt elke twee weken.
Ik begreep nooit waarom mensen fan waren van zangers. Ik had zo mijn favoriete liedjes en muzikanten maar noemde me niet eerder fan van iemand. Want wat maakt het dat je zo geobsedeerd kan raken? Urenlang in de kou staan om een glimp van ze op te vangen of helemaal jezelf verliezen als je een handtekening weet te scoren. Dat vond ik altijd een beetje vreemd.
Maar dit jaar was het raak. Ik werd fan van Måneskin, de Italiaanse rockband die het Eurovisiesongfestival heeft gewonnen. Voorheen keek ik het Songfestival niet zo uitgebreid. Maar dit jaar wel. Precies een dag voor de finale scheurde ik mijn enkelbanden. Door een lompe val in de modder, midden in het park en het was erg pijnlijk. Na een bezoekje bij de huisartsenpost kreeg ik krukken mee en mocht de eerste week niet lopen. Nou lekker dan.
Ik moest veel dingen afzeggen en zat die dagen thuis uit. Dat is niets voor mij. Na een lang coronajaar en een periode van verplicht thuis zitten was het heerlijk om weer te mogen werken en met vrienden af te spreken. Maar het universum had andere plannen voor me.
Dat weekend keek ik uitgebreid naar de finale van het Eurovisiesongfestival. Alle landen punten gegeven. Mijn favorieten waren Oekraïne, Frankrijk en Rusland. Mijn nummer één was Italië! Måneskin veroverde met het nummer Zitti e buoni mijn hart. Ik was al snel verzot en luisterde dagenlang naar alle oudere nummers. Ik vertaalde de songteksten om het beter te begrijpen en kon ook al snel de longen uit mijn lijf mee blèren.
Twee shirts, een paar cd’s en een poster rijker gaf ik me eraan toe: ik ben fan. Ik installeerde zelfs Duolingo om Italiaans te leren. Maar kwam niet veel verder dan ‘io beve aqua’, wat ‘ik drink water’ betekent.
Een paar maanden geleden kocht ik ook nog tickets voor het Paaspopfestival en keek hier de hele zomer naar uit. Maar helaas werd het festival weer verzet door Covid. De Loud Kids On Tour was binnen enkele seconde uitverkocht en ik dacht: Dan zie ik ze dus misschien pas in 2023.
Eind augustus begon ik als stagiaire bij de talkshow Khalid en Sophie. In de planning zag ik weken van tevoren dat ze naar Nederland zouden komen. Ik kon het maar niet geloven en moest het stil houden. Want omg: Måneskin naar Nederland? Naar de plek waar uitgerekend ík stage loop. Bizar om voor te stellen.
Maandagavond was het zo ver, ik heb ze gezien! Een soort van privéconcert gehad en een kort babbeltje gemaakt. Het was geweldig. Ik ben een blij kind. Kijk terug naar de foto’s en word alleen maar gelukkiger. Denk: is dit wel echt? Ik hoor je denken: Wat een overdreven gedoe allemaal. Haha, zo dacht ik ook. Ik ondervond in levende lijven dat er gekkere fans bestaan. En dat ik een mildere variant ben. Ik wacht bijvoorbeeld niet uren in de kou en vraag geen handtekening. Maar ik heb wel een foto. Nu gaat het normale leven door. En luister ik op de achtergrond hun nieuwe singel. Mammamia, wat waren ze leuk!
Ook interessant: De HU hacken kan dat?
