Het was weer zover, met het hart in mijn keel, collegekaart in mijn kleffe handjes liep ik de zaal in. Tijd voor de grote multiplechoicetoets. De tweedejaars journalistiekstudenten kennen hem maar al te goed: het MC examen. Het scheelde niet veel of het hele feest kon niet doorgaan.
Eerder die middag sloeg namelijk het noodlot toe voor de last minute lerende studenten. Het systeem van de hogeschool lag plat. Laten we nou net voor deze toets geen fysieke boeken hebben maar alleen online leermiddelen. Wat ga je dan doen? Ik hoor je al denken: Dan had je eerder moeten beginnen. Maar ik ken weinig studenten die weken van te voren daadwerkelijk de laptop open slaan en aan de slag gaan.
Ik zag bij iedereen een soort blinde paniek ontstaan. De eerste appjes komen al snel de groepsapp binnen gestroomd ‘Hebben wij weer.’ ‘Ik hoop zo dat dat hele tentamen niet door gaat.’ ‘Typisch HU dit.’ En dat zijn dan nog de nette berichtjes.
Sinds corona is er een grote switch geweest van fysiek naar online onderwijs. Als de techniek tegenzit ben je meteen de sjaak. Het was afgelopen jaar meerdere keren raak: geen toegang tot lesstof en geannuleerde toetsen. Wat aan het einde van het schooljaar natuurlijk zorgt voor opgebouwde frustratie.
Deze keer liep het af met een sisser. Iemand kwam aan met een screenshot en wat fysieke aantekeningen, dus de schade bleef binnen de perken.
Je beseft hoe afhankelijk je bent wanneer het fout gaat. Ik betrap mezelf er ook op dat wanneer ik al mijn spullen in de locker leg en alleen nog met mijn collegekaart in handen sta ik toch dat mobieltje in mijn zak mis. Een soort vaag, naakt, gevoel. Want stiekem kan ik, vooral door mijn mediaopleiding al lang niet meer zonder. Want stel je eens voor, je zou het maar met een boek moeten doen.
