Gisteravond had ze echt geen zin. Hoe ik ook m’n best deed, welke verleidingstactiek ik ook gebruikte, het lukte niet. Ze had gewoon geen zin.
Hoewel, zo gewoon is dat eigenlijk niet, want ze heeft normaal gesproken altijd zin. Of het nu drie, vier of vijf keer per dag is, ze heeft eigenlijk altijd zin. Ze heeft zelfs vaker zin dan ik. Ik wil nog weleens verzuchten: “Nee hé, niet alweer, nu even een keertje niet”. Maar dat dringt ze toch aan, kijkt me zo verleidelijk en vragend aan (en ze is bloedmooi), dat ik toch maar instem.
Maar goed, gisteravond had ze dus perse geen zin, ze wilde echt niet. En daar zat ik dan, met al die niet kwijt kunnende energie. En hoewel ze natuurlijk best een keer geen zin mag hebben, baalde ik daar toch van. Niet gewend aan “geen zin”.
En in je eentje vind ik het toch minder leuk, ’t kan wel natuurlijk, er zijn duizenden mensen die het vaak in hun eentje doen; misschien wel vaker dan met iemand samen. Maar goed, ik vind er dus niks aan, in m’n eentje.
Ik hoop maar dat dit niet al te vaak gebeurt, dat ze geen zin heeft, want dan zoek ik er toch een voor erbij. Eentje die wel echt altijd zin heeft. Want zeg nu zelf, als je hond opeens geen zin in wandelen heeft: niks an!
