Hij had zich nog zo voorgenomen om positief te blijven tijdens het interview. Maar op de vraag of hij weleens twijfelde om het bijltje erbij neer te gooien en te stoppen met zijn studie, moet de goedlachse Memo Kara Khalil toegeven dat hij het weleens zwaar vond. Zeker als leraren niet in hem geloofden. ‘Maar liever focus ik op het positieve. Ik heb juist ook heel veel lieve docenten ontmoet.’
- Voor zijn maatschappelijke betrokkenheid is Memo genomineerd voor de UAF-award. De Uitblinker van het Jaar wordt op 5 oktober bekend gemaakt.
In 2010 kwam Memo in Nederland terecht, nadat hij vluchtte uit Syrië. Studeren in Nederland betekent voor hem nét iets harder zijn best moeten doen dan zijn Nederlandse klasgenoten. Dat vindt de 32-jarige HU-student niet erg. ‘Het motiveert mij juist.’
In Syrië was hij afgestudeerd biochemicus, hier in Nederland moest hij weer opnieuw beginnen. Hij hoopte op vrijstellingen, zodat hij dezelfde studie verkort kon overdoen, maar dat keurde de examencommissie niet goed. ‘De commissie zei letterlijk: we hebben slechte ervaringen met buitenlandse studenten. Dat vond ik heftig, ik voelde heel duidelijk: de mensen hebben problemen met ons.’
Lerarenopleiding Engels
Hij besloot iets anders te studeren en bracht een bezoek aan het studiekeuzecentrum op de Hogeschool Utrecht. ‘Ik was verdrietig, wist niet wat ik nu kon gaan doen. Maar die mevrouw van het keuzecentrum was zo lief. Ze zei: “Zie je die volle wachtruimte hier? Dat zijn allemaal mensen die zijn gestopt met hun studie en niet weten wat ze nu moeten doen. Je bent niet de enige, ik help jou met je keuze.” Samen met haar kwam ik erachter dat ik de lerarenopleiding Engels wilde doen.’
Het eerste jaar was lastig. ‘Nederlanders zijn positief. Al mijn vrienden prezen mijn Nederlands. Maar een docent zei dat mijn taal niet goed was en adviseerde mij met de opleiding te stoppen. Het bracht me aan het twijfelen. Nu ben ik blij dat ik haar ongelijk heb bewezen. Onze docenten moeten ons leren om leerlingen te motiveren. Moet ik dit dan straks aan mijn leerlingen weer doorgeven? Ik vind dat gek. Ik zeg niet dat ik het perfect doe, maar ik doe mijn best.’
HU Home
Het eerste jaar is voor veel vluchtelingen niet makkelijk, merkte hij. ‘Als je een verslag schrijft, mag je per pagina maximaal vier fouten maken. Als ik “de meisje” schreef, telde dat al als één fout. Dan kan iedereen nog zeggen dat je zo goed Nederlands spreekt, het is nu eenmaal niet je eerste taal en dan maak je dit soort fouten snel.’
Om anderen te helpen heeft Memo daarom HU Home opgericht. Het doel: eerstejaars vluchtelingstudenten steunen, zodat zij in het eerste jaar niet stoppen met hun opleiding. ‘Wij koppelen deze eerstejaarsstudenten aan mentoren – ouderejaars. Zij kunnen hen helpen met administratieve reglementen. Vragen als: hoe schrijf ik me in? Waar kan ik een klacht melden? Waar vind ik mijn rooster? Hoe schrijf ik me in voor vakken? Het is heel lastig, zeker als Nederlands je eerste taal niet is, en je raakt makkelijk de weg kwijt.’
HU Home is inmiddels van start, er hebben zich al 27 mentoren en ongeveer 35 ‘menti’s’ aangemeld.
Zora
Memo heeft zich al op meerdere manieren ingezet binnen de HU. Zo won hij twee jaar geleden de tweede plek in de DIO studentenprijs voor het beste beroepsproduct. Hij maakte daarvoor gebruik van Zora, een zorgrobot die hij inzet voor Engelse les. ‘Ik was daar heel erg trots op. Ik dacht dat ik geen kans maakte, alle andere studenten waren Nederlands en iedereen had een heel mooi product gemaakt. Dat motiveerde mij enorm.’
Voor zijn maatschappelijke betrokkenheid is Memo genomineerd voor de UAF-award. ‘Prijzen zijn belangrijk voor mij, omdat ze laten zien dat mijn werk wordt gewaardeerd. Zodat ik kan laten zien: ik besta.’
