Halima Hidari wilde afgelopen maart via een uitzendbureau solliciteren op een baan, maar kreeg te horen dat de functie niet meer beschikbaar was. Toen ze zich even later meldde als ‘Tessa’ mocht ze wel op gesprek komen. Na een lichte aarzeling deelde ze haar ervaring op Linkedin. Dat bericht werd anderhalf miljoen keer gelezen. Ze kreeg aandacht van RTL Nieuws, Algemeen Dagblad en tweehonderd wildvreemden die hetzelfde hadden meegemaakt. We spreken haar een klein jaar na deze mediastorm.
Het kostte de vierdejaars International Business aan de HU toen een een volle week om iedereen een antwoord te schrijven, vertelt ze. ‘Tientallen jongeren herkenden zich in mijn verhaal. Maar ik kreeg ook reacties van recruiters die vertelden dat bedrijven inderdaad wel eens van ze vragen om alleen autochtonen met een specifieke leeftijd te sturen.’
‘Ik hoefde niet per se in de bekendheid, maar wilde graag mijn verhaal aan de grote klok hangen. Iedereen verdient een kans om in ieder geval uitgenodigd te worden op een gesprek. We zijn allemaal hetzelfde weet je. We gaan allemaal gewoon naar de wc.
‘Er zullen best werkgevers zijn die slechte ervaringen hebben met bepaalde minderheden, maar een aantal ervan worden ook gewoon beïnvloed door de media. Allochtonen komen vaak niet al te positief in beeld. Ik heb overigens geen werkgevers gesproken die geen allochtonen op gesprek lieten komen, maar ik denk dat de meesten dat ook niet graag toe zullen geven.’
‘Halima Hidari, Heb je nu je portie aandacht weer gehad?’
Hidari kreeg uiteraard ook een golf van negatieve reacties. ‘Halima Hidari, Heb je nu je portie aandacht weer gehad?,’ was er eentje van. Wat deed dat met haar?
‘Die mensen zijn onwetend en hebben het zelf niet meegemaakt. Eerst reageerde ik erop en ging mezelf nader uitleggen. Maar die onaardige opmerkingen? Eerlijk gezegd deed het met mij niets. Je kiest er zelf voor om dat soort mensen je emoties te laten beïnvloeden. Een wildvreemde die ik niet ken, ga ik dat plezier niet gunnen. Ik heb alle negatieve reacties laten staan, het waren er tientallen. Alleen iemand die mij een rancuneuze ex-medewerker noemde, heb ik verwijderd. Ik ben niet wraakzuchtig of haatdragend, vandaar dat ik die te ver vond gaan.’
Niemand heeft het alleenrecht
‘Als geboren blanke Helmonder ervaar ik ook discriminatie. ‘…’ Geloof je me niet, dan vertel ik je graag mijn ervaringen.’ Dit was een post van ene Eric. Hidari reageert er stellig op. ‘Iedereen kan zich gediscrimineerd voelen, dat is geen exclusief recht van bepaalde minderheden. Een zachte g, tatoeages, een zwangerschap, noem maar op, alles kan een reden zijn om een potentiele werknemer af te wijzen. Discriminatie zal altijd blijven bestaan, je kunt het niet uitroeien. Moeten we dan maar niets doen? Nee, laten we wel kansen creëren voor iedereen die ze nu niet genoeg krijgen.’
Het uitzendbureau, Young Capital, reageerde trouwens in maart al op haar verhaal door uit te leggen dat er sprake was van een misverstand. Of Hidari bereid was haar excuses aan te bieden aan de betreffende medewerker? Nee. Ze heeft hun excuusverhaal uitgezocht en is tot de conclusie gekomen dat het niet klopt. Er was volgens haar wel degelijk sprake van discriminatie.
Haar bedrijf: The next move
Hidari heeft nu haar eigen bedrijf, The Next Move, en verbindt anonieme werkzoekenden en bedrijven aan elkaar. Nu nog via LinkedIn, maar binnenkort via haar website. ‘Die is nog in de maak, maar het duurt nog anderhalve maand voor hij af is. Het is geen ‘platte site,’ je moet er cv’s en vacatures kunnen uploaden. Ik heb me er een beetje op verkeken, had er geen verstand van voordat ik eraan begon.’
Hidari zet sollicitatiebrieven, cv’s en vacatures kosteloos op haar Linkedin, omdat ze het graag laagdrempelig wil houden. Uit de trainingen en adviezen die ze geeft, haalt ze wel inkomsten. Ook doet ze aan werving en selectie. Dat verdienmodel heeft ze zelf zo bedacht. ‘Ik heb altijd geweten dat ik vroeg of laat mijn eigen bedrijf zou hebben. Mijn vader is klusjesman en heeft altijd gezegd: “Als je ergens in gelooft, zal het je lukken.” Dat zinnetje zit in mijn hoofd.’
‘Als ie maar hard werkt’
De bedrijven die reageren zijn van allerlei pluimage en komen vanzelf naar haar toe. ‘Het maakt me niet uit wie er voor me werkt, als ie maar hard werkt,’ hoort ze vaak. Ook de kandidaten weten haar te vinden. Allochtone jongens hebben het moeilijker dan hun zusters uit dezelfde kringen, is haar indruk. ‘De mannen hebben vaker last van vooroordelen, ik weet niet hoe dat komt. Ze melden zich vaker bij me. Sommigen van hen zijn al maanden bezig en zijn nog niet één keer op gesprek geweest.’
Hidari is vierdejaars aan de HU en probeert binnenkort haar diploma te halen. ‘Ik heb me op de HU nooit gediscrimineerd gevoeld en er ook geen verhalen over gehoord. De integratie gaat volgens mij ook goed, maar in mijn geval komt dat doordat ik het met iedereen goed kan vinden. Het gebrek aan contact met docenten en studenten heeft me afgelopen maanden parten gespeeld. Maar ik heb mezelf herpakt en ga nu nog even knallen. Ik wil ermee klaar zijn.’
Ook interessant: Hoe overleef je de lockdown? Met deze leertips
