Nauwelijks bekomen van de emotionele vloedgolf, die de eerste editie van HU-IDOLS veroorzaakte, werd ik afgelopen week door Coen van Trajectum gebeld met de blijde tijding dat ik weer in de top-20 zit van de verkiezing voor de Docent van het Jaar. Dat is fantastisch nieuws. Het is geweldig dat mijn studenten weer de moeite nemen om mij in de top-20 te stemmen.
Dit keer zal ik beter mijn best moeten doen om het vertrouwen van alle Ad-stemmers niet te beschamen. Na het fiasco van de finale op 12 maart in theater Kikker heb ik voor mezelf enkele leerpunten genoteerd. Vol ambitie betrad ik die middag het amfitheater voor mijn achtminutenshow in de hoop de publieksprijs in de wacht te slepen. Ik had mijn kans om bij de deskundige jury in de prijzen te vallen op 0,1% (dat is 1 op 1000) ingeschat. Als docent rekenen, die zijn kunsten op een krijtbord vertoont en naast het docentschap het werkveld nooit verkend heeft, word ik nooit Docent van het jaar, een persoon die een visitekaartje en een rolmodel moet zijn voor het hogeschoolpersoneel. De publieksprijs was dus mijn enige kans op eeuwige roem maar die zag ik snel in rook opgaan. Mijn fanclub was klein maar fanatiek: André, Bo, Desiree, Dion, Floris, Frits, Nienke en Jan-Henk (de beste studiebegeleider die ik ken) waren speciaal voor mij gekomen en probeerden in geluid de F-side van Ajax te overtreffen. Ik ben deze kanjers dank verschuldigd want zonder hen was het aantal stemmen, dat na afloop op mij werd uitgebracht, nul gebleven. Toen ik op de tribune het enorme spandoek voor Elsa en Mark uitgerold zag worden en minutenlang het scanderen van hun namen moest aanhoren begreep ik dat ik die publieksprijs op mijn buik kon schrijven.
Op de kerstborrel van de HU werd ik talloze malen aangesproken: ‘was jij niet Docent van het Jaar geworden?’ En ik maar dapper antwoorden: ‘Nee, ik was geen eerste en ik was geen tweede en de publieksprijs ging ook aan mijn neus voorbij, maar mijn studenten (en mijn familie en mijn Hyves-vrienden) hadden mij in de top-5 gestemd’. Na enkele diepgaande gesprekken met mijn haptonoom sta ik eindelijk weer op de rails en krijg ik van mijn studenten een herkansing!
Ik besef dat ik een enorme blunder heb begaan om niet meer mensen te motiveren naar de finale te komen. Als docent van de opleiding communicatiemanagement had ik toch moeten weten dat je zonder communicatie nergens komt! Als ik eventueel het geluk mag smaken weer in de top-5 te komen, dan krijgen al mijn studenten een bonuspunt voor hun tentamen als ze de moeite nemen om mijn minicollege te komen bijwonen! Kom maar op met die publieksprijs.
