Zes jaar lang volgde RTV Utrecht-journalist Richard Grootbod de familie van de in 2002 vermoorde HU-studente Nadia van de Ven. ‘Een gruwelijke moordzaak, met een vreselijk lange, rechterlijke nasleep’, vertelt de documentairemaker.
In haar studentenhuis aan de Weerdsingel wordt de 25-jarige Nadia van de Ven in 2002 door Pascal F., de zoon van de huiseigenaar, om het leven gebracht. ‘We weten vrij precies hoe het eraan toe is gegaan, omdat ze op dat moment met haar vriendin aan de telefoon was’, vertelt journalist Richard Grootbod. ‘Hij heeft haar opgewacht met een pistoolmitrailleur en meteen geschoten toen ze naar beneden kwam. Haar vriendin hoorde haar gillen aan de telefoon.’
Toch duurt het nog een halve dag voordat de politie het lichaam van de studente vindt. ‘Haar vriendin belde in paniek de politie en Nadia’s moeder, maar het toeval wilde dat ze precies die dag een nieuwe telefoon zou krijgen. In die tijd kon je dan nog zomaar een paar uur onbereikbaar zijn. Haar moeder dacht dat het daardoor kwam dat ze Nadia niet te pakken kreeg.’
Uiteindelijk heeft een agent geen goed gevoel over de zaak en hij besluit poolshoogte te nemen. Door de brievenbus ziet hij bloedspatten op de marmeren vloer. Het team besluit de deur te forceren. ‘Wat zij aantroffen was zó gruwelijk, dat de agent in kwestie uiteindelijk zelfs is gestopt met zijn werk als rechercheur en de bouw in is gegaan’, vertelt Grootbod.
Wasmachine
Moordenaar Pascal F. blijkt te lijden aan verschillende psychische aandoeningen. ‘Het waren zware aandoeningen, waar hij mee kampte, en die werden versterkt door het feit dat hij uitgezonden is geweest naar Bosnië. F. kon niet omgaan met het zelfstandige karakter van Nadia. Zo hadden ze al eens een aanvaring gehad over een huisdier. Zij wilde namelijk een kat nemen. Later kregen ze ruzie over een wasmachine. Zij wilde de wasmachine die ze nog over had in het huis neerzetten, F. was het daar niet mee eens. Ze heeft slechts zes weken in het studentenhuis gewoond. Haar zus Lucinda vertelde me later dat ze pas één keer in het huis op bezoek was geweest.’
De gruwelijke moordzaak maakt veel indruk. Uiteraard op de familie van Nadia, maar ook op hulpverleners en medestudenten. Grootbod: ‘Ik heb met veel vrienden van toen gesproken, onder meer van de studentenpaardrijvereniging waar ze bij zat. Haar dood heeft voor veel mensen een verandering in hun leven gebracht. De agent die haar lichaam vond, maar ook haar goede vriend Thijs, die taxichauffeur was en niet langer meer door de Weerdsingel durfde te rijden.’
Hogeschool Utrecht
Nadia studeerde medische technologie aan de Hogeschool Utrecht, een opleiding die destijds heel nieuw was. ‘Nu vinden we een elektrisch patiëntendossier heel normaal, maar zeventien jaar geleden moest er nog over nagedacht worden hoe die medische informatietechnologie in zijn werk moest gaan. Dat was iets waar deze studie zich op richtte.’
Klasgenoten vertellen later aan Grootbod dat de bestuursvoorzitter na de moord de klassen rondging en vertelde wat er was gebeurd. ‘Een jaar na haar dood werd er nog eens een grote herdenking gehouden voor de deur van het huis, dat inmiddels in handen was van nieuwe eigenaren. Die mensen wilden er niets mee te maken hebben. De bloemen die Nadia’s klasgenoten hadden neergelegd, hadden zij binnen een uur weggegooid. En Nadia’s zus Lucinda en moeder Minke hadden van de gemeente toestemming gekregen om een tegeltje in het trottoir te leggen. Die mensen hebben daarna nog een rechtszaak aangespannen tegen dat tegeltje. Zij vonden dat hun huis daarmee onverkoopbaar werd.’
Schadeclaim
Het is niet voor het eerst dat de familie van Nadia op problemen stuit na de vreselijke moord op hun dochter en zus. Zes jaar lang volgt Grootbod de rechterlijke nasleep. Als een van de eersten in Nederland eisen zij een schadevergoeding van de dader. ‘Amerikaanse toestanden’, vinden sommigen. Maar dat is te kort door de bocht, legt Grootbod uit.
‘Daarna zijn er veel wetswijzigingen gekomen, die het veel makkelijker maken voor nabestaanden om zo’n schadevergoeding te eisen. Zij deden dat echt niet zomaar. De moeder van Nadia heeft PTSS opgelopen, en kon na de moord niet meer werken. Haar inkomsten vielen weg, ze moest haar huis uit. Wat bijna niemand weet: als je wordt vermoord komt je familie met hele hoge kosten te zitten. Het lichaam moet geïdentificeerd worden, het Nederlands Forensisch Instituut moet onderzoek doen en ga zo maar door. Voor je het weet, ben je zomaar 15.000 euro verder. Die rekeningen gaan direct door naar de familie.’
Het gevecht van Nadia’s familie gaat niet zonder slag of stoot. Grootbod volgt het juridische proces zes jaar lang op de voet. Hoe leef je verder na de moord op je dochter, op je zus? Zijn documentaire OverLeven is vrijdag 11 oktober eenmalig te zien in het Louis Hartlooper Complex in Utrecht, voor politiemensen en officieren van justitie. Zondag 13 oktober zendt RTV Utrecht de documentaire uit.
