Onze nieuwe columnist heet Xander Zwemstra en studeert Journalistiek. Vanaf deze plek vertelt hij iedere veertien dagen over wat hij meemaakt en bedenkt. Deze eerste keer: over plannen maken en dingen doen.
Lijstjes, lijstjes en nog eens lijstjes. Ik ben er een ster in. Mijn Outlook-agenda is inmiddels gegronde concurrentie voor Piet Mondriaan en een klasgenoot bekroonde me meermaals tot agendabot. Een ander fotoshopte mijn gezicht op de kop van een haai. Het lichaam was mijn agenda waar de rest van de vissen, mijn werkgroep, op meeliftten.
Een lesblok op het hbo, weet ik inmiddels, bestaat uit twee maanden stress en anticipatie. Vervolgens rond je alles af in een slapeloze week. Met een beetje geluk heb je dan wat studiepunten en grijze haren erbij en kun je weer opnieuw beginnen.
‘Ik moet echt beter leren plannen’, hoor ik om me heen. Maar daar zit het hem niet in, geloof me. Ik vind het heerlijk om naar mijn planning te kijken, het geeft een gevoel van overzicht. Maar die lijstjes vinken zichzelf niet af. Ze geven juist rust terwijl je eigenlijk nog aan de zijlijn staat. Terwijl je al had kunnen beginnen.
De grootste kunst is en blijft dat eerste stapje. Dat weet ik maar al te goed. Voordat ik aan mijn studie begon, werkte ik precies een jaar en een maand op een kantoor in Amersfoort als marketeer. Dat maakte me niet zo gelukkig. Ik presteerde, ondanks het blinde vertrouwen dat ik kreeg, bijna niets. Dagenlang verspilde ik mijn tijd aan het ene na het andere overzichtelijke to-dolijstje.
Wat is dat toch, dat kleine gevoel dat zich onherleidbaar nestelt in je overweging, net als je op het punt staat iets goeds te gaan doen? Iets waarvan je weet dat het een cadeautje is voor je toekomstige zelf. ‘Maar het hoeft niet, je kunt het ook straks doen. Misschien lukt het beter als je jezelf eerst een beetje ontspanning geeft.’
En voor je het weet, lig je weer Rick & Morty te kijken terwijl je duim op eigen initiatief het Instagramlandschap verkent.
We hebben het ook niet makkelijk. En dat meen ik, boomer. We leven in een tijd waar bedrijven fanatiek tegen elkaar opbieden voor een portie van onze aandacht. Echte focus lijkt met uitsterven bedreigd.
Die weerstand in jezelf, als je die toch eens zou kunnen overwinnen. Hoe je dan door het leven zou glijden. Het is een innerlijke strijd die zich afspeelt in een mum van tijd. Ik blijf het maar gewoon proberen, op goed geluk. Doen, gewoon doen. Misschien is 2020 het jaar.
