Büsra Kondakçi (23) studeert Journalistiek aan de HU en schrijft columns voor Trajectum.
Ik ben slecht in ontspannen. In gewoon even zitten en niets doen. Als ik van tevoren inschat dat ik langer dan een minuut op de wc zal zitten, neem ik mijn telefoon mee om mezelf te vermaken met TikTok.
Ik heb jaren terug ooit een puzzel gekocht bij de kringloop. Zo een met veel blauw van de lucht én van het water. Een puzzel van 1000 stukjes, ik dacht van de week: Dat doe ik wel even. Twee uur heb ik het volgehouden. Ik raakte gefrustreerd omdat ik het laatste stukje van de rand niet kon vinden. Het was allesbehalve ontspannen en ik heb er nekpijn aan overgehouden. Wie kan me vertellen wat een chille puzzelpositie is? Ik was er mee bezig in de woonkamer, hij heeft daar vier dagen mogen liggen (nieuw record met een moeder die opruimfreak is). Maar hij is uiteindelijk geëindigd in de doos. Poging mislukt.
‘Die zwarte spiegel in mijn handen die berooft me van mijn tijd en van mijn focus’ is de eerste zin van de nieuwe song van Sef (eerste rapper waar ik naar luisterde aka mijn jeugdheld). Ik heb voor deze column even mijn schermtijd gecheckt en ik durf het eigenlijk niet te delen. Ik heb altijd geroepen dat ik niet verslaafd was aan die zwarte spiegel. Maar geldt dat ook als je een schermtijd hebt van vijf tot zes uur? Voor het slapen geef ik mezelf een limiet: vijf (leuke) TikTok filmpjes en dan doe ik mijn telefoon weg. Ik eindig vaak in een rabbit hole van filmpjes over eten en raves.
Ik zou het zo graag willen kunnen. Puzzelen of niets doen. Dat verdwaalde puzzelstukje is trouwens terecht: ik heb later Papi mijn kat daar nog mee zien spelen.
