Onze student-columnist Xander vertelt iedere veertien dagen over wat hij meemaakt en bedenkt. Zijn tweede column: wat er mis is met Tikkies sturen.
Vrijdag, het laatste tentamen voorbij, een last van onze schouders. Voor mij een last erbij, want dit wordt zeker een herkansing. Maar dat komt later, nu moeten we het vieren: het eerste halfjaar zit erop. Met mijn klasgenootjes beland ik voor een drankje en een hapje in ‘The Big Lebowski’ aan het Domplein.
We drinken bier uit pitchers en eten nacho’s. Er komen milkshakes voorbij, en appeltaart, want dat hoort bij iets vieren. Kortom: een grote gezellige boel.
Nu komt er aan elke grote gezellige boel een einde en zo ook onze viering. ‘No split checks‘, luidt de menukaart. En ik geef je gelijk, LeBowski. Ik meld me als vrijwilliger om de rekening voor te schieten. In iets minder dan honderd euro (thanks DUO) weet het bonnetje nauwkeurig onze middag samen te vatten.
‘Stuur maar een tikkie hoor!’, klinkt het al snel.
En dat doe ik. Tot mijn verbazing is het binnen een aantal minuten duidelijk wat de precieze waarde van drie nachochipjes en anderhalve glas bier is (€6,50). Elke verschuldigde euro staat diezelfde middag weer op mijn rekening. Dat heeft zijn voordelen.
Toch vind ik het een gevaarlijke gewoonte om zo obsessief bij te houden wat je omgeving je verschuldigd is. Dat ene kopje koffie of rondje bier… Het was de manier om te laten blijken: jij en ik, dat zit wel goed. Dé manier om te zeggen: vandaag zorg ik voor jou. En soms ook de manier om te uiten: ik wil jou. Het bracht mensen dichter bij elkaar, benadrukte vriendschap, en bekrachtigde een ‘het spijt me’.
Een blauw-groen icoontje op je telefoon maakt nu van elk sociaal moment een transactie. Het werpt elke mogelijkheid om te gunnen, of om gegund te worden, onder een neurotische guillotine. Is dat het waard?
Ik doe er niet meer aan mee. Ik pleit voor een beëindiging van de Tikkiecultuur. Ik wil weer kunnen geven zonder terug te verwachten en ontvangen zonder schuld.
