Tristan Lof (26) studeert Journalistiek aan de HU.
Mijn iPhone ging stuk, vlak nadat de iPhone daarvoor stukging. Dat spul wordt gewoon gemaakt om kapot te gaan. En dan verwachten ze dat je minimaal duizend euro neertelt voor een iPhone 16 zonder koptelefoonaansluiting met vier in plaats van drie camera’s, mooi niet! Ik ging weer terug naar het Nokiatijdperk.
Niet dat het voor mij een moeilijke overgang was. Whatsapp en TikTok had ik niet en mijn Facebookaccount was uitgestorven. De enige uitdaging was de camera: te allen tijde een kiekje kunnen maken bleek zelfs voor mij onontbeerlijk. Vanaf nu loop ik dus met een extra fototoestel op zak. Iets meer sjouwwerk.
De volgende uitdaging was mijn vrienden ervan te overtuigen dat ik niet in een psychiatrische inrichting opgenomen hoefde te worden. Vandaag de dag is het normaler zonder been te leven dan zonder smartphone, dus je bent je omgeving aardig wat uitleg verschuldigd als je dit aluminium lichaamsdeel zelf amputeert. ‘Hoe kan ik je dan nog bereiken? Hoe luister je nu muziek? Hoe vind je dan je weg? Ik gebruik mijn smartphone echt alleen wanneer ik dat zelf wil. Oh wacht, een berichtje!’
Natuurlijk, ik ben een paar keer verdwaald, maar ik denk dat ik nu een van de weinigen ben (samen met alle tachtigplussers) die zich kan redden in Nederland als zijn telefoon leeg is. En een belangrijk detail, hij heeft een koptelefoonaansluiting!
Een probleem is dat je op de HU tegenwoordig een digitale pas krijgt in plaats van de oude plastic pas. Ik heb nog niet geprobeerd om mijn pasje te printen en voor een tentamen te gebruiken. Wellicht valt er iets te onderhandelen met de examinator. Daarnaast wordt binnenkort het 2G-netwerk, waar mijn telefoon afhankelijk van is, stopgezet. Het wordt me dus haast onmogelijk gemaakt om op deze prehistorische wijze te leven.
