Dit schooljaar beschreef onze columnist Ernst-Jan Hamel, docent Journalistiek, iedere 14 dagen op Trajectum Online wat hem opviel in zijn werk. Vandaag – helaas – zijn laatste column: hij gaat op weg naar ‘een jaar met lekker oubollig onderwijs, zonder al te veel nieuwe technologische fratsen.’
Enkele jaren geleden vond ik het hoger onderwijs nog hopeloos ouderwets. Het zou een kwestie van tijd zijn voordat dat oubollige ‘on campus’ onderwijs zou worden weggevaagd door MOOCS (Massive Open Online Courses) en SPOCs (Small Private Online Courses). Logische ‘creative destruction’ waarbij het oude model vervangen wordt door iets beters.
En toen kwam ik zelf te werken in dat oubollige hoger onderwijs. Waar tentamens nog op papier worden gemaakt (bij onze opleiding in elk geval). Waar hoorcolleges meestal niet eens terug te kijken zijn via een videoplayer. En als er een stream is, dan heb je nog die onbegrijpelijk slechte videoplayer van de HU (die het bij mij de helft van de tijd niet doet). Sowieso: hoorcolleges! Wat een anachronisme in onze huidige Netflix-tijden, dacht ik aanvankelijk.
Ik had als beginnend docent allerlei wilde tech-ambities. Ik nam me voor met mijn webcam korte kennisclips op te nemen, zodat studenten de theorie kunnen kijken wanneer het ze uitkomt. Verder deed ik allerlei pogingen (teamchatten in Slack, videobellen met Google Hangouts) om studenten innovatief, gebruiksvriendelijk onderwijs aan te bieden.
Maar nu, na drie jaar onderwijs, stop ik even een jaartje met dat vele experimenteren. Ik neem een zogeheten plateaujaar, net als de redactie van LINDA. in 2017. Een jaar zonder grote ambities, een jaar van consolideren. Een jaar waarin ik vader word, en ga proberen om zo weinig mogelijk over te werken.
Want wat ik in die drie jaar geleerd heb: dat digitaal experimenteren kost zeeën van tijd. Tijd die je strikt gezien niet hebt, zo volgepland ben je met lessen, nakijken, vergaderen, de hele rataplan. Neem bijvoorbeeld Canvas, de nieuwe leeromgeving die HU-breed wordt uitgerold. Als je van Canvas echt iets goeds van wilt maken, met allerlei blended learning poespas, dan steek je jezelf flink in het overwerk.
Zo bezien is het helemaal niet zo gek dat we als hogeschool nog zulk oubollig onderwijs geven. Innovatie kost tijd, en ik ben er achter gekomen dat die oude onderwijsformule helemaal zo slecht nog niet is.
Van dat innovatievirus ben ik zelf ook lichtelijk genezen. Ik probeer juist minder digitaal te communiceren (‘vragen stel je maar in de les’) en ik verbied laptops en smartphones waar ik kan. Die schermpjes zijn alleen maar een stoorzender. Je lessen worden zoveel waardevoller – voor student en docent – als iedereen die apparaten in de tas laat.
Volgend studiejaar wordt voor mij een jaar met lekker oubollig onderwijs, zonder al te veel nieuwe technologische fratsen. Een plateaujaar, waarin ik ook ga snoeien in extracurriculaire activiteiten. Dit is daarom mijn laatste column. Ik wens mijn opvolger veel succes!
