De situatie in Spanje is vele malen ernstiger dan in Nederland. Het land waar het leven zich juist grotendeels buitenshuis afspeelt, zit minstens voor een maand op slot. Linda van den Hoogen, derdejaars studente Journalistiek, verblijft voor haar minor in Madrid. Ze beschrijft voor Trajectum hoe ze ondanks de moeilijke situatie de moed erin houdt.
Waar ik een maand geleden nog mijn bed uit gedreund werd door het vele woon- en werkverkeer dat door de Gran Vía raasde, zijn het nu voornamelijk de vogels die mij ’s ochtends wakker zingen. Afgelopen weekend kondigde premier Sanchez namelijk nog strengere maatregelen aan om de verspreiding van het corona virus tegen te gaan. Ook iedereen die werkzaam is in niet-essentiële sectoren moet de komende weken thuisblijven. Hiermee is het Spaanse leven geheel tot stilstand gekomen.
Spanje is op Italië na het zwaarst getroffen land in Europa. Ondanks de steeds strengere maatregelen blijven de cijfers maar stijgen. Zo is het aantal dodelijke slachtoffers al ruim verdubbeld ten opzichte van China. Vooral de Spaanse hoofdstad is zwaar getroffen. Madrid bouwde daarom in één etmaal het evenementencomplex Ifema, waar dit najaar nog de wereldwijde klimaattop plaatsvond, om tot grootste ziekenhuis van het land. Ook de Madrileense ijsbaan kreeg een make-over. Deze dient nu als mortuarium. Toch houden de Spanjaarden de moed erin. Want ook het cijfer van patiënten die het virus overwonnen hebben, blijft stijgen.
Stipt acht uur
Juist nu de straten zo leeg zijn, zijn de Spanjaarden sterker met elkaar verbonden dan ooit. Dit wordt iedere avond stipt om acht uur weer duidelijk wanneer ik, en miljoenen anderen, applaudisseer voor iedereen die hard aan het werk is om een einde te maken aan deze coronacrisis. En iedere avond stipt om acht uur krijg ik weer kippenvel als de eerste klanken van ‘You never walk alone’ door de wijk galmen, bus- en taxichauffeurs toeteren, en mijn overbuurvrouw uit volle borst ‘Bravo’ roept.
Zo’n soortgelijke verbinding tussen de Spanjaarden was vlak voor de corona uitbraak ook al te zien. Op 8 maart was het Internationale Vrouwendag. Honderdduizenden dames liepen in een mars door het centrum van Madrid voor gelijkere rechten tussen mannen en vrouwen. Hoewel grote evenementen eerder die week al geannuleerd werden, zagen de lokale autoriteiten dit feest niet als risico voor de verspreiding van het toen nog ver-van ons bed’ virus. Toeval of niet, een week later ging Spanje op slot.
Nummer 1-hit
Om de stilte van buiten enigszins te verbloemen, heb ik vrijwel de hele dag de radio aan staan. Toen de nieuwe nummer 1-hit van Davina Michelle en Snelle voorbij kwam, moest ik toch echt even slikken. ‘Zo zitten er nu duizenden studenten in de lente op hun kamer’, zingen ze. En daar is geen woord aan gelogen. Voor mijn studie hoef ik al weken de deur niet meer uit. Al mijn lessen volg ik online in het zonnetje op mijn balkon. Tegelijkertijd zie ik hoe de politie iedereen aanspreekt die toch van huis is gegaan. Wie zich namelijk zonder geldige reden op straat bevindt, riskeert forse straffen. Dit kan oplopen tot een boete van 60.000 euro of maximaal een jaar gevangenisstraf.
Om twaalf uur ’s middags gaat de radio even uit. Hoe luid het applaus ’s avonds klinkt, zo stil is het één minuut lang ter nagedachtenis aan alle overledenen. En hoewel de stijgende cijfers dagelijks de harde realiteit weergeven, probeer ik toch positief te blijven. Op een dag wordt Madrid weer zoals ik het eind januari heb mogen leren kennen: een stad die iedere gelegenheid aangrijpt om het leven te vieren. Snelle eindigt zijn nieuwe plaat met de woorden: ‘Met alle neuzen in dezelfde richting komen we hier wel uit.’ En ook ik ben daar heilig van overtuigd.
