Lieve mensen,
Na tweeënhalf jaar is het zo ver: mijn tijd als columniste voor Trajectum komt ten einde. Wat begon als een manier om op stage naar Peru te mogen – ik had media nodig die iets van me zouden publiceren – werd iets belangrijks en blijvends.
Lees ik mijn columns terug dan moet ik gniffelen. Als broekie liep ik door Peru verhalen te verzamelen. Van het moment dat een een papagaai me voor schut zette tot afgeluisterd worden tijdens interviews: de verhalen barstten van avontuur en onbezonnenheid. Soms denk ik dat ik die eigenschappen de afgelopen twee jaar een beetje ben kwijtgeraakt. Alles werd zo anders toen COVID-19 ons leven binnenvloog. Maar afgelopen zaterdagnacht bleek het tegendeel waar te zijn. Ik stond op een feestje toen ik las dat de universiteiten sloten. Uit het niets vertrok ik de volgende ochtend naar een berghut in Zwitserland. En nu, vanuit die inmiddels opgewarmde berghut, heb ik weer die montere kriebel in mijn buik. Dat avonturieren, dat kán ik nog. Dat heeft de pandemie me niet afgenomen.
Nog even terugspoelen, want poeh, wat verandert er eigenlijk veel in tweeënhalf jaar –bovenal mijn schrijfstijl. Trajectum voelde als een manier om komische anekdotes, prangende vragen en doodnormale inzichten te delen met wie het maar wilde lezen. Het was mijn eerste publicatie ooit, en niet mijn laatste.
Eén column zou ik weer willen belichten. Het ging over corona en de gemiddelde sterfleeftijd, die toen bij mannen op 79 en en bij vrouwen op 83 jaar lag. Ik kreeg zowel boze reacties (‘ook jonge mensen worden erg ziek van COVID’) als opgeluchte reacties (‘je durft de andere kant te laten horen en opent het gesprek’). Actuele cijfers laten zien dat de gemiddelde sterfleeftijd van corona nog steeds ontzagwekkend hoog ligt. Ondanks die negatieve responses zou ik de column zo weer kunnen schrijven.
Voor ik echt, echt, echt tabée zeg, wil ik Katelijn Verweij bedanken. Al sinds de zomer van 2019 checkt ze het merendeel van mijn columns, en dat doet ze waanzinnig goed. Ook gaat mijn dank uit naar alle mensen, en dat zijn er veel, die ooit als inspiratiebron hebben gediend. En tot slot Trajectum zelf met haar trouwe lezers. Het was geweldig om voor jullie te schrijven. Dank jullie wel!
Vanuit het serene berglandschap, tabee!
