Yara (21) studeert Journalistiek aan de HU. Ze schrijft columns voor Trajectum.
‘Wat is een column?’, vroeg mijn oppaskind. Ik begon te glimmen van trots. Mijn journalistieke kennis zoud een verpletterende indruk gaan maken op dit kind dat alleen YouTube kijkt. Ik was aan het connecten met de volgende generatie.
Zo inspirerend en opvoedkundig als ik kon legde ik het uit. Hopend dat ik wellicht een zaadje plantte bij een journalist in spe. Maar halverwege mijn verhaal viel bij hem het kwartje en onderbrak hij mij: ‘Oh, dus het is gewoon een storytime, zoals influencers dat op TikTok doen.’
Wellicht was ik toch niet aan het connecten met de volgende generatie…
Voor het eerst stond ik oog in oog met een heuse generatiekloof. En die was dieper en groter dan ik had verwacht. Want columns vergelijken met storytimes op TikTok? Wat érg.
De tweede klap kwam even later, tijdens mijn eerste dag als stagiaire. Al mijn nieuwe collega’s voelen ook die diepe generatiekloof, maar dan met mij. En aan deze kant van de kloof staan, is nog tien keer erger.
Aan deze kant heb je het namelijk niet eens door dat je een kunstvorm compleet bagatelliseert. Of opmerkt dat je Friends eigenlijk niet eens grappig vindt. Hoe harteloos. In de ogen van mijn nieuwe collega’s ben ík de doorgeslagen generatie die chronisch online is.
Ineens zie ik mijn stage als een mijnenveld vol valstrikken die pijnlijk duidelijk maken dat zij al langer op deze redactie werken dan ik leef. Zo ga ik er nooit bij horen. En dat is nou net mijn enige missie.
En dan keert het tij. Want de aankomende editie waaraan de redactie zal werken is een kindereditie. Ineens draaien alle hoofden naar mij. Ja, tussen mij en mijn oppaskind gaapt een kloof. Maar vergeleken met die tussen hem en mijn collega’s, is het maar een scheurtje.
