Bij mij op de HBS in Amsterdam zat een uitgesproken homo, Adje. Hij werd niet Ad, maar Adje genoemd en werd door iedereen geaccepteerd als een normale klasgenoot. De hele strijd van de homobeweging in Amsterdam heb ik meegemaakt, of beter: zien gebeuren. Geleidelijk kreeg Amsterdam het imago van een tolerante stad voor buitenlanders en voor homoseksuelen, die daarom eind jaren zestig en zeventig massaal naar onze hoofdstad trokken. Ze werden bijna letterlijk met open armen verwelkomd door soortgenoten.
Wat is er gebeurd sindsdien? Zijn het de gastarbeiders uit de landen rond de Middellandse zee met een andere moraal en een ander geloof de oorzaak van het terugzetten van de klok? De invloed van hun (klein)kinderen blijkt groot door een mix in hun gedrag: meer openheid hier en je mag voor je mening uitkomen, gemengd met de normen en waarden van de thuislanden.
Met als resultaat dat een in Amsterdam geboren en getogen lesbienne Amsterdam uitvlucht, omdat ze bespuugd, bedreigd en geslagen is door Marokkaanse jongeren (uit Het Parool, 07-12-10). En dan ook nog eens de suggestie van VVD politicus Frits Bolkestein die Joden de suggestie geeft om voor het opkomende antisemitisme te emigreren naar Israel of Amerika. Wat doen wij er op de HU aan?
