Marilène Vis (20) studeert Journalistiek aan de HU.
It’s the most wonderful time of the year. Zo gaat dat nummer toch? Terwijl ik dit schrijf, zit ik in het restaurant van de Bijenkorf, mijn favoriete column-schrijf-plek. Ik begrijp waarom ik vier euro voor een cappuccino betaal, want je verdrinkt hier in de peperdure kerstdecoratie.
Na deze column zal de kerstman me haten, zijn elfen en zelfs Rudolf zullen me hierna niet meer kunnen luchten. Maar ik wil het toch even gezegd hebben: kerst is een commerciële stunt waar we veel te veel waarde aan hechten.
Met kerst vieren we de geboorte van onze verlosser Jezus Christus. Hij maakt een eind aan ons lijden, als je maar in Hem gelooft. Een mooie gedachte, waar ik niet in geloof. En ik ben niet de enige, want tegenwoordig wordt kerst volgens mij vooral als een excuus gebruikt om slechte muziek af te spelen, nieuwe outfits te kopen en kerstdiners te forceren.
En breek me de bek niet open over de kerstfilms waarin iedereen plotseling de liefde van zijn leven tegenkomt. Waar Keira Knightley er in Love Actually nog steeds bloedmooi uitziet in een temperatuur van -10 graden, verlaat ik mijn huis bij 5 graden boven nul alleen als het echt noodzakelijk is en ik gehuld ben in minstens vijf lagen kleding. Aan de man komen tijdens kerst is dus ook al geen realistische gedachte.
Ik kan nog uren doorgaan over alle ergernissen die deze tijd van het jaar komen opborrelen, maar aangezien kerst kennelijk een tijd van liefde en bezinning is, zal ik jullie daar niet te lang mee vervelen. Zo hypocriet als ik ben, zul je mij namelijk toch wel zien op het kerstfeest van mijn studievereniging. Mét nieuwe jurk. En ik zal me ook misdragen tijdens het kerstdiner met mijn vrienden. Tja, zo ben ik dan ook wel weer: foeteren en ondertussen gewoon meelopen met de kudde.
