Ik heb de pest aan verjaarsbijeenkomsten en mijd die dan ook zoveel mogelijk. Soms kom je er helaas niet onderuit. Zaterdag was het weer eens zover. Vreselijk. “Hallo, ja jij ook van harte, hoe is het nou, lang niet gezien, ja met mij ook”.
Op deze verjaardag bleken nogal wat mensen (ambtenaren) elkaar van ’t werk te kennen. Beleidstijgers van een Ministerie dat wat te zeggen heeft en wil hebben over onderwijs. Spraken over bezuinigingen. Van deze tijgers wordt blijkbaar verwacht dat ze een of ander beleidsadviesrapport leveren over mogelijke bezuinigingen op onderzoek.
Ze spraken net zo makkelijk over tientallen miljoenen als ik over een witbrood. Ze wisselden ook wat blaadjes papier uit. Nadat er wat borrels (bier en whisky) op waren, werden gesprekken losser en mocht ik ook even hun blaadjes papier zien. “Wel vertrouwelijk hoor”, bralde de ene tijger. “Ja, zeer”, hete-aardappelde de ander”.
De papiertjes die ik zag en waar de tijgers om moesten lachen, bevatten lijstjes met aangevraagde en uitgevoerde onderzoeken. “Zie je nu hoe makkelijk ons baantje is”, hijgt tijger drie. “Kijk een even naar dat lijstje, daar staat voor ruim honderd miljoen op aan nikswaardonderzoeken. Bezuinigen of adviseren is zo wel erg makkelijk”.
Ik bekijk hun lijstje en schiet in de lach. Ja, bezuinigen is wel erg makkelijk zo. “Hebben jullie nog vacatures”, vraag ik.
