Journalistiekstudent en columnist Jelle de Ru mag even terug naar Nederland. Hij propt het weekend alleen erg vol. En niet alleen het weekend.
Wat keek ik hier naar uit! Een weekendje terug naar Nederlandse bodem. Afgelopen weekend stapte ik even uit mijn uitwisselingsbubbel om terug te keren naar het normale leven.
Bepakt en bezakt met een enorme hoeveelheid cadeautjes voor mijn familieleden vloog ik afgelopen vrijdag terug naar Nederland. Met een vrolijk welvaartsbuikje maakte ik mijn rentree in het land. Mijn strenge fitnessregime had ik namelijk tijdens deze exchange duidelijk in de wilgen gehangen. En misschien is het grootheidswaanzin, maar een wat stevigere man, die met cadeautjes Nederland komt bezoeken vanuit het Hoge Noorden, nog wel rond de feestdagen: dat klinkt toch verdacht veel als de Kerstman.
Hiermee houdt die vergelijking wel gelijk op, want helaas kan ik nog steeds geen fatsoenlijke baard laten staan. Deze No-shave November sla ik ook maar even over. Drie jaar geleden heb ik het geprobeerd, mijn lieve vrienden lachten me nog steeds uit om de periode van het schaamhaarbaardje.
Onder diezelfde vrienden sta ik overigens bekend als een heel grote eter. Dus drie maanden Denemarken heeft niet alleen mij als persoon enorm goed gedaan, het is ook een enorme vooruitgang op de bankrekening van iedereen die ik zo liefheb. Het zou mij niets verbazen als ik in in januari een slot op de koelkast aantref bij iedereen waar ik regelmatig over de vloer kom Speciaal omdat ik terug ben.
Afgelopen weekend heb ik mij dan ook volgestouwd met alles wat ik zo heb gemist: bitterballen, chocolade, taart, geweldige pasta, Chinees, goede kaas, Belgisch bier en pepernoten.
Vrijdag begonnen we met verjaardag nummer één: de vader van mijn vriendin was jarig. En je weet dat je weer terug in Nederland bent als je in een familiekringverjaardag zit en de zwartepietendiscussie begint . Heerlijk, dat thuiskomen. Blij dat ik deze prachtige traditie niet heb hoeven missen dit jaar. Daarnaast mocht ik het op aanvraag heel veel over mezelf hebben. Wat niet echt goed was voor mijn grootheidswaanzin.
Het beste van thuis zijn na drie maanden buitenland: dat iedereen graag nog even zeker weet dat je niet omkomt van de honger in het dure Denemarken.
Ook bij mijn eigen ouders de volgende dag en bij mijn opa en oma werd ik veel te erg verwend. Eten staat immers gelijk aan gezelligheid en de liefde van de man gaat door de maag. Kerstkilo twee kwam er ook bij: ’s avonds bij vrienden en op de verjaardag van mijn vriendin op zondag leefde ik wederom als een middeleeuwse koning die op bezoek kwam voor een feestmaal.
Tot slot was maandagavond Amsterdam de laatste stop van een heel erg volgepropt weekend. Nog even langs een van mijn beste vrienden. Ook zijn moeder had uitgebreid voor mij gekookt, de term welvaartsbuikje was inmiddels een understatement geworden. Daarna gingen we de stad in, om andere vrienden te ontmoeten en het Belgisch bier rijkelijk te laten vloeien.
Met een paar borrels teveel op werd ik uit het niets verrast. Ik was in redelijk blinde paniek toen ik ineens werd geblinddoekt en er iets om mijn nek werd geknoopt. Voor altijd is er nu een filmpje hoe ik in de kroeg zit met een zakdoek om mijn nek waarop is geschreven: ‘Verboden te voeren’
Ik denk dat ik deze zakdoek na dit weekend beter met trots kan gaan dragen. Ik moet echt weer terug naar mijn fitnessregime.
