Er zijn maar weinig journalisten die het ‘Basisboek Journalistiek’ niet hebben gelezen. Een van de schrijvers van het boek is HU-docent Nico Kussendrager. Op 18 juni gaat hij na dertig jaar trouwe dienst met pensioen. Het einde van een tijdperk.
Al in 1969 maakt Kussendrager zijn entree als student op de School voor Journalistiek (SvJ), de start van zijn journalistieke loopbaan. Vanaf 1972 werkt hij als redacteur internationale economie en redacteur buitenland bij dagblad Trouw. Later doet hij in het kader van zijn studie sociale geografie een stage op de School voor Journalistiek. Voor Kussendrager nog goed en wel ingewerkt is, staat hij voor de klas. En zo is hij sinds 1985 verbonden als docent aan de School voor Journalistiek.
Al snel ontdekt hij twee dingen: lesgeven is een vak, en studenten journalistiek doceren is nog leuker dan zelf schrijven. Kussendrager is verkocht. In de jaren die volgen, geeft hij hoorcollege’s voor grote en kleine groepen, gaat stevig in discussie met zijn studenten bij het vak mediakritiek, is hij slb’er, stagebegeleider, houdt hij zich bezig met onderwijsvernieuwing en zorgt hij ervoor dat journalisten in opleiding iedere vijf jaar een up-to-date Basisboek Journalistiek kunnen kopen.
Volgepland
Het is begin juni en Kussendrager heeft net zijn laatste hoorcollege ‘Foreign Affairs’gegeven. Op 18 juni gaat hij officieel uit dienst, met pensioen. Hij is nog lang niet klaar met werken, maar op de school waar hij dertig jaar heeft gewerkt én daarvoor ook gestudeerd, is geen plek meer voor hem. Dat valt Kussendrager best zwaar: ‘Dat ik 65 ben geworden, betekent niet dat ik klaar ben met m’n werk. Ik heb de afgelopen jaren een reeks nieuwe hoorcollege’s ontworpen en gegeven en daar was ik nog niet klaar mee. Ik had die graag nog een paar jaar met de studenten gedaan. Maar dat mag niet. Sterker nog: ik heb amper de tijd om m’n werk over te dragen, ik zit tot m’n laatste dag volgepland met onderwijs.’
Als Kussendrager eind juni niet meer naar de School voor Journalistiek hoeft te komen, stopt hij niet met werken. Zijn agenda is gevuld met een reeks nieuwe klussen: ‘Ik ga wat doen voor de Erasmushogeschool in Brussel, het Stimuleringsfonds voor de Journalistiek en heb een paar boeken over de media in m’n hoofd.’ Het lijkt erop dat de docent het drukker krijgt dan ooit. Gniffelend: ‘Ik heb nooit een hekel gehad aan werken.’
Tanzania
Het leukste aan het werk op de SvJ vond Kussendrager het contact met de studenten en z’n collega’s. Hen gaat hij missen, want zijn nieuwe werkplek is thuis. In de zomer in de tuin en in de winter aan de eettafel, waar zijn vrouw tegenover hem zit en – net als hij van plan is – vanuit huis boeken schrijft.
Van seniorenactiviteiten als golf wil Kussendrager niets weten. Sterker nog: als hij met een tas ijzers in de hand wordt betrapt, mag men hem daar op aanspreken. Hij heeft wel een ander project waar hij nu eindelijk tijd voor heeft. Kussendrager is tijdens zijn journalistieke carrière geregeld in Afrika – en dan vooral Tanzania – geweest en heeft daar van alles verzameld: ‘Onder mijn bureau staan nog twee koffers, die wil ik binnenkort eens open maken om te gaan bedenken wat ik daarmee moet doen qua vorm. Het zou weleens een boek kunnen worden, voor het grote publiek of gewoon voor mezelf.’
Op 2 juli neemt de School voor Journalistiek afscheid van Nico Kussendrager.
Foto: Gert-Jan Peddemors
