Mijn hele jeugd heb ik vlak bij een abattoir gewoond. Je kon de onthoofde en ontvelde varkens achter elkaar hangend aan haken voorbij zien gaan. Je was er aan gewend, ook aan de lucht die soms onze kant op kwam. Op maandag kwamen de meeste veewagens langs met koeien, varkens, schapen en soms ook paarden. Tegenover het abattoir was de veemarkt. Daar ging alles ouderwets, het handjeklap van de veeboeren, dikke sigaar in de mond en een lange kaki jas aan, onderhandelend over de prijs. Na afloop konden ze een kopje koffie of een neut halen in het koffiehuis.
Het uitladen van de dieren verliep niet altijd even makkelijk. Koeien werden bij hun staart gepakt als ze de schuine, brede loopplank van de vrachtauto niet afwilden. Voor varkens hadden ze een soort staafje, waar ze een elektrische stoot mee kregen, als ze niet deden wat de veeboeren wilden. Dat was dan geen gemoedelijk geknor wat je hoorde, maar gekrijs. Soms moesten de koeien van de veemarkt de weg oversteken naar het abattoir. Maar er ontsnapte ook wel eens een koe. Zo fotografeerde ik als tiener een ontsnapte koe. Het rolletje bracht ik naar Het Parool, die de foto met onderschrift de volgende dag afdrukte. Mijn eerste publicatie.
