Iedere maand schrijft Journalistiek-studente Nina Juffermans een column voor Trajectum online. Deze maand: opgeven, of is dat zonde?
Hebben jullie ook wel eens zo’n moment dat je je laptop uit het raam wil flikkeren en heel hard ‘LAAT OOK MAAR!’ wil krijsen? Ik dus wel. Zeker nu ik nog ongeveer twee weken van de afstudeerdeadline ben verwijderd en alles even mis lijkt te gaan. Wat zou het opluchten. Na vijf jaar studeren alles uit het raam smijten en ermee kappen. Gewoon opgeven.
Toen ik tien was, had ik vaak de meest wilde plannen. Eén zo’n plan was circusartiest worden. Daarom had ik een éénwielfiets gekocht. Ik zette twee vuilnisbakken naast elkaar, klom ertussen op mijn éénwieler, zette af en trapte zo hard als ik kon tot ik te pletter viel. Dat deed ik elke dag. In de regen, wind en hagel. Sneeuw niet, dat was zo lastig trappen. Elke keer dat ik viel, wilde ik stoppen en huilde ik boven mijn fietsje. Het koste me een jaar, maar toen lukte het. Ik viel niet meer.
Zeven jaar later. De eindexamens van de middelbare school kwamen eraan en ik had het gevoel dat niemand in me geloofde. Ook ikzelf zag het somber in. Wekenlang sloot ik mezelf op op mijn kamer. Ik probeerde wanhopig alles in mijn hoofd te stampen en zat te huilen boven mijn wiskundeboek. Het mag gerust de plottwist van de eeuw genoemd worden, maar het lukte. Ik had mijn diploma.
Nu zit ik te huilen boven mijn laptop en speel weer met de gedachte om het op te geven. Maar wat zou het zonde zijn he? Om na vijf jaar studeren alles uit het raam te smijten en ermee te kappen. De vorige keren dat het hopeloos leek, lukte het ook. Ik kom er wel. Opgeven? Laat ook maar.
