Een paar weken geleden ging ik voor het eerst in mijn leven hitchhiken. Met twee vrienden hier in Denemarken besloten we voor drie dagen naar het noorden van het land te gaan. Dat deze lift-cultuur lijkt uit te sterven, werd ons onderweg duidelijk.
Vroegah deden mensen dit vaker. Dat zeiden bijna alle mensen die ons een lift gaven. We begonnen de reis in Aarhus en het plan was om die dag nog het meest noordelijke topje van Denemarken te bereiken. Een auto vinden die je wil meenemen duurt lang en nog langer als je met z’n drieën bent. Na ongeveer twee uur verschillende mensen die voor ons waren gestopt te moeten afslaan -omdat ze niet naar het noorden gingen- stopte een kleine rode Citroën.
Hij ging naar het noorden dus wij stapten in. De achterbank zat vol met zout en overal in de auto lagen lege blikjes energiedrank. De man nam ons mee omdat hij dakloos was geweest en op dezelfde manier had gereisd. Op zijn zeventiende verloor hij zijn moeder en zijn vader zat destijds vast. Hij ging liftend naar Zuid-Afrika, was sniper in het leger en heeft nu zijn leven op orde.
Onderweg naar zijn dochter en ex vertelde hij ons allerlei details over zijn leven. Hij vecht in zijn vrije tijd in de MMA-ring, maar is daarbuiten een liefdevolle man. Hij heeft zijn eigen tatoeageshop en is naar eigen zeggen gespecialiseerd in het tatoeëren van naakte vrouwen en Vikings. Zijn auto is vernoemd naar McQueen van de Disneyfilm Cars. Zijn dag begint hij altijd met het liedje Life is a Highway. Hij deelde zijn levensverhaal met ons. Dat gebeurt er als je ongeveer een uur met drie journalisten in een auto zit.
Een paar liften verder waren we dan bijna aangekomen op de plek waar we die nacht zouden slapen. We wilden deze niet in het donker bereiken zodat we nog tijd hadden een kamp op te bouwen. Dus besloten we alvast te gaan lopen. Al wandelend hield ik mijn duim omhoog, hopend voor onze laatste reddende engel van de dag.
Deze laatste lift -de reddende engel- was een twintigjarige pizzabezorger. Hij reed in zijn werkauto waar hij maar plek had voor een. We vroegen hem om ons toch mee te nemen in de achterbak, omdat we echt nu een lift nodig hadden. Het mocht! Hij zei dat dit eigenlijk niet de bedoeling was en dat we absoluut geen pizza’s mochten pletten, omdat hij anders ontslagen zou worden. De pizza’s en wij kwamen heelhuids aan.
Ik heb die dagen zoveel mooie mensen ontmoet, zoveel bijzondere levensverhalen gehoord en plezier gehad. Al zijn veel vrienden, mijn ouders en zelfs mijn psycholoog niet erg te spreken over deze reis, toch wil ik dit zeker nog vaker doen. Het kan wat naïef overkomen maar ik denk dat de meeste mensen deugen. Natuurlijk moet je niet bij iedere vreemde instappen en misschien moet ik mezelf leren om potentieel gevaar beter aan te voelen. Maar wat was dit leuk. Ik kijk nu al uit naar de volgende keer.
